62 koncert z cyklu:
Wykonawcy:
W programie:
Viktor Ullmann
urodził się 1.01.1898 w Cieszynie. Po I Wojnie Światowej, podczas której dosłużył się stopnia podporucznika cesarskiej armii austriackiej, studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim, oraz uczęszczał na seminaria kompozytorskie prowadzone przez Arnolda Schönberga. Dojście Hitlera do władzy było powodem pośpiesznego powrotu do Pragi. Ullmann poświęcił się odtąd przede wszystkim komponowaniu. W latach 1935 – 37 współpracował blisko z Aloisem Hábą, rozwijając zainteresowanie techniką ćwierćtonową. 8.09.1942 wraz z żoną Elisabeth, Ullmann wywieziony został do Terezina. Do tego czasu stworzył 41 opusów i zaliczał się do grupy czołowych kompozytorów. Większość utworów przedwojennych zaginęła. Uratowało się zaledwie 13 kompozycji, przechowywanych w czasie wojny przez jednego z przyjaciół. Viktor Ullmann należał w Terezinie do najaktywniejszych artystów. Komponował, brał czynny udział w realizacji projektów w ramach tzw. Organizacji Wolnego Czasu (Freizeitgestaltung), oraz w pracach Collegium musicum – Studio nowej muzyki. Pisał recenzje z odbywających się w obozie koncertów, występował jako akompaniator. Utwory, które wykonane zostaną podczas dzisiejszego wieczoru powstały w getcie Terezin. Opera Cesarz Atlantydy to wyraźna aluzja do wszelkiej formy tyranii a postać Śmierci tak dalece skojarzyła się cenzurze SS z osobą Hitlera, że nie dopuszczono do prezentacji dzieła na terenie obozu. Viktor Ullmann jest autorem siedmiu sonat fortepianowych. Powstawały one w latach 1936 – 44 i należą z pewnością do najwybitniejszych utworów tego gatunku w muzyce 20-go wieku. W Sonacie fortepianowej nr. 7 szczególną uwagę zwraca ostatnia część: kompozytor cytuje w niej pieśń hebrajską, a następnie wykorzystując podobieństwo melodyczne wprowadza motyw znanej czeskiej pieśni patriotycznej. W manuskrypcie Sonaty odnaleziono po wojnie oznaczenia instrumentów orkiestrowych, co sugeruje, że kompozytor planował utwór zinstrumentować i nadać mu formę symfonii. Kwartet smyczkowy nr 3 napisał Ullmann dla muzyków współwięźniów w Terezinie. Ta nastrojowa, pełna liryzmu i melancholii kompozycja posiada budowę czteroczęściową. Jednakże życzeniem kompozytora było wykonywanie utworu, w miarę możliwości, bez przerw. Pieśń o miłości i śmierci... to ostatni utwór, jaki Ullmann napisał w Terezinie. Dzieło, podobnie jak Sonata fortepianowa, pomyślane było jako utwór orkiestrowy. Do instrumentacji jednak nie doszło.18.10.1944 roku Viktor Ullmann i jego żona zostali zamordowani w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.
W maju 1919 Ullmann opuścił Austrię i przeprowadził się do Pragi. Jego mentorem i pedagogiem był Alexander von Zemlinsky, dyrektor Nowego Teatru Niemieckiego, w którym Ullmann pracował do 1927 roku na stanowisku dyrygenta. Równolegle, przez dwa sezony kierował operą w Ústi nad Łabą. Pierwsze liczące się kompozycje Ullmanna pochodzą z roku 1923. Na początku lat trzydziestych kompozytor pracował jako dyrygent w Zurychu, a następnie przebywał w Stuttgarcie, gdzie prowadził księgarnię specjalizującą się w tematyce antropozoficznej. W roku 1934 za Wariacje Schönbergowskie Op.3b otrzymał Nagrodę Emila Hertzki’ego - byłego dyrektora i założyciela wydawnictwa Universal Edition w Wiedniu.