Organizatorzy i inicjatorzy idei festiwalu –postanowili stworzyć jedyny w Polsce festiwal tego typu (inne festiwale lalkowe w Polsce prezentują dokonania Teatrów Lakowych bez rozróżnienia na twórczość skierowaną do widza dorosłego i dzieci), dostrzegając z jednej strony – prężny w ostatnich latach rozwój teatru formy, z drugiej zaś -  brak możliwości prezentowania szerokiej publiczności artystycznych dokonań tego typu.


Chcemy, by Festiwal dawał okazję wymiany myśli, doświadczeń, poglądów dla twórców i krytyków teatralnych. Zakładając międzynarodowy charakter festiwalu – chcieliśmy stworzyć możliwość nawiązania twórczych kontaktów miedzy europejskimi  lalkarzami, a co za tym idzie - możliwość prezentacji polskich teatrów lalkowych przed międzynarodową publicznością. Marzymy, by LALKA TEŻ CZŁOWIEK, stał się miejscem zderzenia teatrów pierwotnych, kultywujących archaiczne formy teatralne z najbardziej awangardowymi dokonaniami plastycznego teatru poszukującego,  międzynarodowym przeglądem najciekawszych zjawisk artystycznych z obszaru teatru autorskiego, eksperymentalnego, alternatywnego i innowacyjnego.


Gospodarzem Festiwalu jest UNIA TEATR NIEMOZLIWY – grupa fascynatów reżyserów, scenografów, aktorów, plastyków i muzyków od lat współtworzących plastyczny teatr formy, organizujących cykle wystaw plastycznych, koncerty muzyczne („DOTYK OKA – SPOTKANIA MIĘDZY RUCHEM A BEZRUCHEM”), Teatr znany ze swojego wysokiego poziomu artystycznego, doceniany na festiwalach krajowych i międzynarodowych, lubiany przez swą publiczność. Festiwal jest niekomercyjną teatralną imprezą – naszym założeniem jest propagowanie sztuki lalkarskiej, stad wszystkie spektakle festiwalowe nie są biletowane.Festiwal jest przede wszystkim okazją do obejrzenia spektakli teatru alternatywnego – lalkowego, określanego również jako teatr plastyczny, bądź teatr formy. Jest imprezą dla określonego adresata, najczęściej młodego, wymagającego, oswojonego z nietypowymi działaniami teatralnymi i parateatralnymi.


Uznając, że pojęcie teatru alternatywnego czy offowego (funkcjonującego poza oficjalnym obiegiem) nie oddaje w pełni tego, co pokazują zapraszane zespoły  - mówimy o teatrze lakowym, teatrze formy – a wiec całej gamie zjawisk oscylujących wokół sztuk wizyjnych, plastycznych. Pytani, dlaczego zajmujemy  się teatrem lalkowym, odpowiadamy, że jest to sztuka, w której - w porównaniu z teatrem żywego planu - wciąż odkrywa się nowe, świeże, niewyeksploatowane  możliwości.


Istotą sztuki lalkarskiej jest obdarzanie martwej natury duszą - animacja. Lalkarz powtarza gest Boga. AKTOR ANIMATOR JEST DUSZA LALAKI
Za pomocą Teatru Formy chcemy oświetlić jakiś dotyczący nas wszystkich problem z nieznanej, niezwykłej strony. Może się to udać dzięki prezentacji spektakli połączonych wspólnym tematycznym mianownikiem, w chwili, gdy wybrane przez nas przedstawienia i inne działania artystyczne będą tworzyły spójną całość estetyczną i intelektualną.


Spektakle


Magisch Theatertje (magiczny mały teatr)


W roku 1996, z inicjatywy Henka Boerwinkela i Charlotte Puyk-Joolen, światowej sławy grupa ‘Theater Triangel’  przerodziła się w Magisch Theatertje (magiczny mały teatr). Przez 10 ostatnich lat oboje twórcy Teatru pracowali i podrózowali dookoła świata. Koncentruje się na odkrywaniu nowych figur teatralnych – tych właśnie, które czynią teatr zjawiskiem wyjątkowym i magicznym.
Magisch Theatertje jest również organizatorem międzynarodowych festiwaliteatralnych. W 2003  Magiczny Teatr zorganizował w kooperacji z Belgia i Niemcami European Performing & Visual Arts Festival’.


PANTA RHEI II by Charlotte Puyk-Joolen


Przedstawienie z lalkami i maskami przeznaczone dla widzów doroslych  to tajemnicza gra, ktorej tematem jest “ Panta Rhei” gdzie wszystko plynie w czasie .
Przedstawienie rozpoczyna sie od gry cieni  imitującej plynacą wodę a nastepnie dwie pacynki zaczynaja swoja grę z grawitacja. Przedstawienie jest pomyslową formą teatru formy pozbawionej słów . Jest to niemal czarodziejski rytuał,  ktory przenosi nas w swiat magii i snów poprzez niezwykłe napięcie między lalkarzem a widownią. Od momentu wystawienia na ‘Festival Mondial des Théâtres de Marionettes’ w Charleville-Mézières we Francji w roku 2000 - bylo wystawiane w 23 krajach - brało udział w  Festiwalach w Brazylii, Kenii, Turcji , Ukrainie, Rosji i Stanach Zjednoczonych. W maju 2004 spektakl zwyciężył na Festiwalu ANIME w Kijowie, we wrześniu 2004 roku Charlotta otrzymała nagrodę za najlepsze aktorstwo, animację i kreację na Festiwalu LUTKE w Lubljanie, w 2005 roku nagroda na Festiwalu PIF w Zagrzebiu oraz na Festiwalu PIERROT w Bulgarii, w 2006 - nagrodę za najlepsza animacje w Pradze.
Henryk Boerwinkela od 2002 roku wystawia swoje przedstawienie dla dorosłych “Solo-Figurenspel”. W chwili obecnej pracuje nad nowymi projektami.


http://www.magisch-theatertje.nl/
tel. (31).(0)43.3630826
info@magisch-theatertje.nl


********************************


Teatr papierowy Zbigniewa Micha

Papiertheater für Mich prowadzony przez Zbigniewa Micha, reżysera, aktora i  pedagoga, twórcy głośnego w latach osiemdziesiątych Teatru im. Kici Koci działa od roku 1989. Theater für Mich prowadzi bogatą działalność artystyczną występując na kameralnych scenach oraz w muzeach i galeriach w Niemczech. W repertuarze ma m. in. Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego, Piotrusia i wilka Sergieja Prokofjewa, pantomimę lalkową Clauda Debussy Pudełko z zabawkami, a także spektakle zrealizowane w oparciu o utwory Samuela Becketta, Wasilija Kandinskiego i Donatiena de Sade’a.
0d początku działalności w Niemczech Zbigniew Mich wraz ze swoimi współpracownikami (m. in. Joanna Braun, Justyna Tuha, Michał Talma Sutt) przypomina i odświeża konwencję papierowego teatru. Kolejne realizacje Papiertheater für Mich są twórczymi rozwinięciami tej starej i niegdyś popularnej domowej zabawy teatralnej.

Skazaną na zapomnienie przez rozwój telewizji formułę papierowego teatru zespół Papiertheater für Mich zderza z ukształtowaną przez masowe media wrażliwością opartą o niekontrolowany i szybki przepływ obrazów. Spokój i przejrzystość działań scenicznych w papierowym teatrze konfrontowane są z doświadczeniem widzów wyniesionym z  codzienności. 
Swoje papierowe teatry Zbigniew Mich  prezentował w wielu krajach. W 1991, 1992 i 2004 odwiedził z nimi Polskę (Warszawa, Kraków, Chorzów, Olsztyn). Były one też pokazywane  podczas dwóch wystaw (1994, 1997) zorganizowanych w salach Muzeum Teatralnego (Theatermuseum der Landeshaupstadt) w Düsseldorfie.

Teatr papierowy to prosta, ale wysmakowana forma teatralna przeżywająca swój rozkwit w dziewiętnastym wieku, dzisiaj powraca i znajduje entuzjastów w Europie oraz Ameryce. Jest to tekturowa miniatura sceny teatralnej. Gra się płaskimi, wyciętymi z papieru figurami. Scenografię, płaskie lalki i wystrój teatru można modyfikować wedle własnej fantazji. 


www.toytheatre.de
toytheatremich@t-online.de
tel: 030. 886 24 024


TADEUSZ WIERZBICKI
małe „i”

Małe "i" to swoisty, teatralny „pamiętnik”, w którym Tadeusz Wierzbicki zbiera od końca lat siedemdziesiątych rezultaty swoich eksperymentów z formowaniem światła przy pomocy różnie preparowanych lusterek. Jest to poetyckie nawiązanie do dziecięcej zabawy słonecznymi "zajączkami". Na spektakl składają się 44 miniatury. Najdłuższa trwamniej niż dwie minuty, najkrótsza kilkanaście sekund. Tadeusz Wierzbicki prezentował swoje spektakle, eksperymenty, instalacje i warsztaty na blisko stu festiwalach w większości krajów Europy oraz w Turcji, Meksyku Brazylii i Izraelu. W Warszawie swoje prace przedstawiał  m. in.w Teatrze Dramatycznym, w Teatrze Małym, w Centrum Sztuki Wspólczesnej "Zamek Ujazdowski". Oprócz form świetlnych zajmuje się formami cieniowymi (cienie elektrostatyczne i cienie magnetyczne).

sam mówi o sobie: tyle tylko mam siedziby "ile ma stopa ziemi pokrywa"

jestem bardziej instynktem niż instytucją”

www.TadeuszWierzbicki.com
tadeusz@data.pl


********************************


Scena Lalkowa imienia Jana Wilkowskiego

To stowarzyszenie twórcze składające się z profesjonalistów (reżyseria, scenografia i kompozycja muzyczna) oraz amatorów (aktorzy – licealiści, studenci, osoby pracujące).
Prezesem jest reżyser Teatru Lalek Dorota Anna Dąbek (nagroda ministra Kultury, stypendium twórcze 2002, 2005).
Scena ma na swoim koncie 4 spektakle dla dzieci i 4 spektakle dla dorosłych.
Powołała do życia  Festiwal Miniatur Lalkowych  ANIMO Kwidzyn. Odbyły się już cztery spotkania Ogólnopolskie, w roku 2006 formuła została zmieniona  i między 17.10 a 21.10.06 miał miejsce I Międzynarodowy Festiwal Miniatur Lalkowych ANIMO Kwidzyn 2006. 
Szopka Bożonarodzeniowa – żywy plan i lalkowi bohaterowie razem tworzą dramaturgię przedstawienia opartego na tradycyjnych tekstach szopkowych. Scenografia powstała w wyniku zajęć z rzeźby Liceum Plastycznego w Olsztynie we współpracy ze scenografem Dawidem Załęskim do muzyki charakterystycznej dla świątecznego okresu tworzy prostą, zabawną, ale nie pozbawioną myśli opowieść o sensie Bożego narodzenia.
Premiera miała miejsce w noc sylwestrową 2003 roku.
Mimo upływu czasu przedstawienie nadal nie straciło na aktualności , trzeba tylko ciut poszerzać kostiumy. Scenografia nabrała patyny a widownia wciąż dorasta.

Reżyseria: Dorota Anna Dąbek
Światło: Harald Wesner
Wystepują:/Anna Bejlik, Urszula Dąbrowska, Jadwiga Sitnicka, Robert Chmielewski, Piotr Dąbrowski, Grzegorz Małkowski, Piotr Stec

http://scenalalkowa.w.interia.pl
d.a.d@neostrada.pl
Dorota Anna Dąbek tel.: +48 606 977 954


*******************************


Grupa Artystyczna Ad Spectatores
Pod Wezwaniem Calderona
spektakl „Sny”, Iwan Wyrypajew

AGATA KUCIŃSKA, reżyser:
Choć zdaniem Macieja Masztalskiego "Sny" to spektakl bardzo "adspectatorsowy", to jest on zupełnie inny od dotychczasowych przedstawień naszego teatru, choćby ze względów inscenizacyjnych i formalnych. Albowiem wszyscy aktorzy są wielkości dłoni i nie do końca przyponinają ludzi. Natomiast pomieszczenia, w których się znajdują, stanowią cały ich świat, to niewielkie czarne bryły, szczelnie zamknięte i puste. "Sny" to collage ludzkich emocji, skarg, złości, tęsknot, Pewna prozaiczność wypowiedzi zderzona z surrealizmem, gorzką poetyckością to częsty wynik narkotycznego upojenia, który nieobcy jest maluchom ze "Snów". Oto opowieść jednego z nich:
Pewien mój znajomy nie miał żył. Ani na rękach, ani na nogach, ani pod językiem. Szukał, ale nie znalazł. Wtedy zrobiło mu się bardzo zimno. W brzuchu pojawił się szron. Marzł i nijak nie mógł się ogrzać. Wtedy lekarze zapisali mu heroinę. Poszedł do apteki i kupił sobie całe opakowanie heroiny i strzykawkę i miał zamiar zrobić sobie zastrzyk. Musiał sobie heroinę wprowadzić do krwi, ale jak to zrobić nie mając żył. Wtedy pożyczył sobie żyły od ojca, ale nie pasowały, więc pożyczył sobie żyły od matki, ale też nie pasowały. Teraz cała rodzina leży w lodówce i nijak nie może się ogrzać.

Reżyseria,  projekt i animacja lalek, scenografia: Agata Kucińska
Muzyka: Sambor Dudziński
Tłumaczenie-: Andriej Moskwin

Agata Kucińska, ur. 1981 absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu - wydział lalkarski(2005). Pierwsze kroki na scenie Ad Spectatores postawiła 26 kwietnia 2002 roku podczas premiery "Tragedii Księżny Amalfi" wcielając się w postać nadwornej kurtyzany Juli. Specjalizuje się w rolach wytrawnych dam lekkich obyczajów. W ramach drugiej edycji Wrocławia Non Stop debiutowała jako reżyser "Snów" Iwana Wyrypajewa - spektakl lalkowy.

Grupa Artystyczna Ad Spectatores Pod Wezwaniem Calderona powstała w 1997 r. wtedy jeszcze pod dość kontrowersyjną nazwą HGW. Ówczesnymi założycielami byli uczniowie klas maturalnych wrocławskich liceów – Maciej Masztalski, Marek Stembalski, Mikołaj Michalewicz oraz Jacek Herold. Do końca 2003r. Teatr Ad Spectatores wystawił 92 przedstawienia. Dziś tworzą go absolwenci kierunków teatralnych, studenci i pasjonaci. 

http://www.adspectatores.art.pl/
tel:  +48 502 210 73
email: teatr@adspectatores.art.pl


********************************


Teatr K3 

… jesteśmy teatrem, wymyślonym i stworzonym przez trzy kobiety. Każda z nas po różnych doświadczeniach teatralnych, zatęskniła za miejscem, w którym będzie mogła mówić o rzeczach dla niej ważnych. W czerwcu 2004 udało nam się przedstawić publiczności przedstawienie pt: „…etcetera…”. Recenzje, które ukazały się po spektaklu były satysfakcjonujące. W kilka dni później otrzymałyśmy zaproszenie na Międzynarodowy Festiwal Lalkowy do Perugii. W XI. 04 r. Teatr  K3 rozpoczął spotkania z dziećmi z białostockiego oddziału Związku Niewidomych.
W XII. 04 r. Teatr K3 został laureatem ogólnopolskiego konkursu na realizację nowej sztuki. Konkurs został rozpisany przez jeden z najstarszych festiwali w Polsce – szczeciński „Kontrapunkt”.
Do XII. 05 r. Teatr K3 uczestniczył w kilku festiwalach (krajowych i zagranicznych) oraz  był na kilkunastodniowym tournee w Szwajcarii. Za spektakl „…etcetera…” został nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek (nagroda za zespołową kreację aktorską) oraz na Festiwalu Dramaturgii Dla Młodzieży KON-TEKSTY w Poznaniu (I nagroda od Jury Profesjonalnego i wyróżnienie od Jury Studenckiego). W pierwszej połowie sezonu teatr zrealizował dwie premiery : „AOEUIY czyli przygoda w krainie samogłosek” (spektakl logopedyczny dla dzieci) oraz „Niewidzialni” – przedstawienie dla osób niewidomych. Od II  06 r.  zaczął współpracować ze stowarzyszeniem rodzin dzieci z zespołem Downa „Jeden Świat” z Białegostoku.  Aktorki teatru prowadzą z dziećmi warsztaty teatralne.

...etcetera…

... to kilka impresji – obrazów z życia człowieka. Okruchy życia, kolejne istnienia. To plastyczna wizja ludzkich, różnych losów. Najczęściej ułomnych, pokrzywionych, w pewnym sensie kalekich. Widzowie mają okazję przyjrzeć się kilku bohaterom a dzięki temu może znaleźć w ich historiach odbicie swoich własnych losów. Poznajemy człowieka goniącego za fortuną, parę, która nie potrafi się odnaleźć, dziecko, zadziwione światem. Wszystkich ich przez chwilę obserwujemy - by obrócić się ku następnemu istnieniu.
Spektakl ten nie odwołuje się do żadnego tekstu literackiego - mówi o samotności człowieka w otaczającym świecie, pośpiechu,  wiecznej gonitwie, kruchości życia i ciągłych próbach podołania egzystencji.
Mozolimy się, walczymy, zmagamy, ale dążymy wszyscy w tym samym kierunku. Rodzimy się i od tej chwili zaczynamy swoją wędrówkę ku śmierci. Dostajemy dar życia, istnienie. Czy potrafimy to wykorzystać?

Muzyka : Bogdan Szczepański,
Scenariusz, scenografia, reżyseria:  Ewa Mojsak, Marta Rau, Sława Tarkowska.
Występują: Dorota Grabek, Ewa Mojsak, Marta Rau

+48 601 065 435
teatr.k3@op.pl                                       
www.teatrk3.republika.pl


********************************


TEATR OGNIA I PAPIERU GRZEGORZA KWIECIŃSKIEGO

Powołany do życia w 1978 roku Teatr, przez kilka lat nie wykraczał poza jednoosobowy zespół wlokący się z nieodłączną walizką. Nie bez znaczenia jest chyba fakt, że Teatr powstał w Lublinie w otoczeniu Gardzienic, Provisorium, Kul-u, gdzie ówczesny klimat mimo ogólnie niczemu nie sprzyjającej atmosfery, nie wiadomo dlaczego sprzyjał narodzinom nieformalnych grup teatralnych. A przyjaźnie zawarte wówczas "fermentują pozytywnie do dziś".    
Oddając główną rolę ogniowi, aktor - człowiek usuwa się w cień. To pulsujący teatr. Piotr Mitzner w swojej książce "Teatr Światła i Cienia" nazwał Teatr Ognia i Papieru teatrem światła naturalnego.
Indywidualny język Kwiecińskiego, elementy scenografii kreślone charakterystyczną kreską, zawsze niemy, jakby nic nie znaczący aktor zachowały się przez te kilkanaście lat.
To, co proponuje Teatr Ognia i Papieru to momenty czysto estetycznych i plastycznych wrażeń. Błyskawiczne chwile walk pozornie niezniszczalnej materii w postaci symboli, z destrukcyjną, zawsze zwycięską potęgą żywiołu.
.Choć spektakle te często goszczą na ulicach, placach czy parkach - nie mają w sobie nic z jarmarcznego charakteru typowego dla teatru ulicznego.
GRZEGORZ KWIECIŃSKI - Jedni mają go za hochsztaplera inni za mistrza. Impulsywny, ironiczny. Budzi skrajne emocje. Widoczny na najważniejszych festiwalach ale zawsze na uboczu. Co się stało, że człowiek który ma za sobą studia plastyczne i reżyserskie nie wystarczało działanie w teatrze-instytucji, że zaczął działać na własną rękę ? Wyrósł z lalek, fascynacji prostym tworzywem, uniwersalnością symbolu, zainteresowaniami plastycznego eksperymentu.

"Odlot II" to sztuka katastroficzna. I typowo wizualna. Bez względu na to jaką pozycję się zajmuje, czy stoi się mocno na ziemi, czy też w swoim postępowaniu wzlatuje się wyżej od innych. Są nieszczęścia, które zabijają nie wybierając. Biel walczy tu z czernią, to co u góry z tym, co niżej, dynamika ze statyką. Ogień dosięgał powycinanych z białego płótna ludzi wspinających się po drabinie sukcesu, siedzących na uskrzydlonych krzesłach, szybujących nad innymi w przestworzach i... realistów. Dramatyzm pogłębiała bardzo głośna, katastroficzna muzyka.. W ostatnim obrazie sztuki, na pobojowisko wychodzi matka z dzieckiem. Uspokojeni, niefrasobliwi, bawią się dużą, plażową piłką (...)...

Edyta Kin "Nowości" – Toruń

http://www.theatreoffireandpaper.art.pl
kwiecinski@theatreoffireandpaper.art.pl 
iegogien@poczta.onet.pl
tel. kom. +48  502 34 81 03,  +48 606 27 13 29


*******************************


Niezależna Inicjatywa Aktorska
przy Obwodowym Teatrze Lalek w Grodnie
Kupalinka
twórcy / aktorzy: Masza Lazarewa, Iwan Dobruk,

Co to takiego szczęście?
Czego szuka człowiek w swoim życiu?
Jaką rolę w jego poszukiwaniach pełni przypadek?

Na te pozornie dziecięce pytania usiłują odpowiedzieć aktorzy Eksperymentalnej Grupy Iwan i Maria. Spektakl powstał na osnowie starych, białoruskich legend i przekazów, opowiada o pogańskim święcie Kupały, a dokładniej o jednej magicznej nocy z żywota pięknego młodzieńca. W spektaklu dostrzec można elementy etnograficznych nieomal badań nad białoruskim folklorem, jak również unikalne, tradycyjne rzemiosło lalkarskie najlepszym stylu.


********************************


CZYŚCI JAK ŁZA

Najnowsze źródła IPN wyraźnie wskazują , że twórcy Kabaretu „Czyści jak łza” ukrywający się też od niedawna pod nazwą Teatrzyk Piosenki Satyrycznej "CZYŚCI JAK ŁZA", już w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku będąc etatowymi pracownikami Teatru Lalek „Czerwony Kapturek”  utrzymywali regularne  operacyjne kontakty ze sceną lalkową dla dorosłych. Używając pseudonimów „Jaron” i „Maras” wielokrotnie usiłowali rozbawiać dorosłą publiczność  przekazując przy pomocy lalek oraz nieskomplikowanego instrumentarium muzycznego donosy na ówczesną rzeczywistość .
Mimo opublikowania tych kompromitujących faktów w biuletynie informacyjnym „Lalkość”,  Maras i Jaron nie zaprzestali swej agenturalnej działalności. Co więcej , cynicznie  zwerbowali do swojej siatki grupę ideowej , gotowej na wszystko młodzieży .Gdy  jednak w końcu wyszło na jaw prawdziwe  oblicze   „Czystych jak łza” , basista Mateusz w ciągu jednej nocy  osiwiał i poszedł na rentę. Zobaczycie więc na scenie strzęp człowieka . Nie inaczej zaprezentują się pozostali członkowie grupy : komik Wiesław ps.”Inżynier” , Zbysiu ps. ”Akordeonista” , i najmłodsza z tego grona niczemu nie winna  Ania B. zwana  Hanią. 

Jaromir Wroniszewski  +48 601 654326
Marek Markiewicz +48 089 5264434 w. 141
jawron@wp.pl, marek_markiewicz@ro.com.pl



UNIA TEATR NIEMOŻLIWY

Łączy różne gatunki sztuki: prowadzi scenę teatru lalek, warsztaty teatralno-plastyczne, organizuje koncerty muzyki klasycznej na Nadnarwiańskich Łąkach, wspiera stypendystów.  Unia - zrzesza różnych twórców, jest nie bez przyczyny „zlepiona” z różnych osobowości, charakterów i talentów. Teatr -  pozbawiony zapędów do epatowania skandalem i postmodernistyczną grypserą.  Niemożliwy – bo jak możliwe być może, aby poważni ludzie robili teatr lalkowy dla równie poważnych i dorosłych?
Głównym nurtem ich działalności jest tworzenie spektakli teatru lalek dla dorosłych, zajmują się również szeroko pojętą animacją kulturalną. Od 2004 r. Teatr działa przy Teatrze Stara Prochoffnia SCEK.
Unię Teatr Niemożliwy określić można „instytucją wędrującą” – w  wędrówkach przemierzyła szlaki:  południkowo  Helsinki – Stambuł, zaś równoleżnikowo  Riazań – Paryż, oczywiście zjeżdżając co czas jakiś czas na „pobocza”.
Od lat realizowana ideą, jest „wędrowanie” po różnych zakątkach świata, by móc przejrzeć się w oczach różnej widowni, pokazać odbiorcom z różnorodnym doświadczeniem co teatralnie „rodzi się” nad Wisłą. Plonem owych podróży – poza inspiracjami – bywają otrzymane nagrody (np.: Złoty Offeusz  na  Festiwalu  Teatralnym  „Malta”  w  Poznaniu, I  nagroda  Łódzkich  Spotkań  Teatralnych, I nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek dla Dorosłych PIERROT 2000 – Stara Zagora, Grand Prix Wielka Nagroda Publiczności na Kontrapunkcie 2004, a także ciut mniejsze za muzykę, za poszukiwanie nowych dróg, za kształt teatralny etc.) oraz rozległe kontakty artystyczne, które staramy się twórczo „wykorzystywać”.
Toporland – suita bez słów na Tekturę i Kontrabas inspirowana twórczością Rolanda Topora i Johanna Sebastiana Bacha wg scenariusza i inscenizacji Wojciecha Olejnika do kompozycji muzycznej  wykonywanej na żywo przez jej autora Bogdana Szczepańskiego
Spektakl utrzymany w konwencji koncertu czy też swoistego happeningu nie jest kolejnym collage’m utworów Rolanda Topora, inspiracją główną jest jego twórczość plastyczna . 

Fundamentem spektaklu stanowi plastyka, ruch i  dźwięk kontrabasu , scala go groteskowa metafora - w rytm dźwięku kontrabasu ukazuje wyłaniający się z wibrującej szpuli   świat „przeinaczony” widziany w odwróconym, surrealistycznym zwierciadle. Muzyka na żywo, w wykonaniu kompozytora,  stanowi  partyturę teatralna, wyznacza rytm spektaklu.

Przedstawienie zostało nagrodzone m.in. Złotym Offeuszem , nagrodą na XXXV Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Małych Form "KONTRAPUNKT 1999" w Szczecinie, I nagrodą i nagrodą  za muzykę I Międzynarodowy Festiwal Teatrów Lalek dla Dorosłych PIERROT 2000 w Starej Zagorze (Bułgaria)

Scenariusz i  inscenizacja – Wojciech Olejnik
Muzyka – Bogdan Edmund Szczepański
Występują - Dorota Anna Dąbek, Maciej Dużyński,  Marek b. Chodaczyński, Bogdan Edmund Szczepański

www.uniateatrniemozliwy.art.pl