Syrena założona została tuż po wojnie w 1945 r. przez wybitnego satyryka Jerzego Jurandota.
Teatr powstał w Łodzi, jednak z intencją najrychlejszego przeniesienia do Warszawy. Już sama nazwa miała symbolizować, że będzie to najbardziej warszawska ze wszystkich scena w stolicy.
Teatr Syrena swoją działalność zainaugurował 5 lipca 1945 r. w łódzkim Grand Hotelu programem składankowym „Inne czasy” w reż. Eugeniusza Koszutskiego i Kazimierza Pawłowskiego.
Syrena od początku swego istnienia miała być teatrem rozrywkowym, wystawiającym głównie rewie satyryczne i spektakle kabaretowe. Założyciel tej sceny, jak i pierwsi artyści z nią związani, to w większości ludzie, którzy współtworzyli przedwojenne kabarety np. „Qui Pro Quo” czy „Morskie Oko”.
Pierwsze gwiazdy tego teatru, to m. in.
Przeniesienie Teatru do stolicy zaczęło się już w 1947 r.
Jurandot znalazł w Warszawie przy ulicy Litewskiej 3 dawną siedzibę tatersalu, czyli budynek, w którym mieściły się ujeżdżalnia i wypożyczalnie koni wierzchowych oraz ekwipaży dla przedwojennego high life`u do przejażdżek po alejach łazienkowskich. Na miejscu dawnego maneżu miała powstać sala teatralna, a w podziemiach, zamiast boksów końskich, garderoby aktorów. Nad bramą domu przy Litewskiej 3 widnieje do dziś rzeźbiony koński łeb – reklama dawnej ujeżdżalni. Na otwarcie warszawskiej sceny przygotowano spektakl „Nowe prorządki” w reż. K. Pawłowskiego. Premiera odbyła się 12 grudnia 1948 r.
Wraz z inauguracją sceny w stolicy, powiększył się także zespół artystyczny teatru. Wkrótce u boku dawnych mistrzów pełnym blaskiem zajaśniały nazwiska
Obok nich gościnie lub na parę sezonów pojawiali się najwybitniejsi polscy artyści, jak np.
Z Syreną zawsze też współpracowali najlepsi autorzy, jak:
W 1951 r., już za dyrekcji Kazimierza Rudzkiego, Teatr Syrena został upaństwowiony.
Dziś nadal występuje pod tą samą nazwą, a z państwowego stał się teatrem samorządowym.
Dwukrotnie - w latach 1958-1962 oraz 1975-1978 – Teatr Syrena jako drugą scenę prowadził Teatr Buffo. Teatry miały wspólną dyrekcję i zespół, a okresowo używano nawet nazwy Teatr Buffo „Syrena”.
W 2000 r., z inicjatywy obecnego Dyrektora, Barbary Borys-Damięckiej, Teatr został przebudowany, zmodernizowany i unowocześniony zgodnie z wymogami Unii Europejskiej.
Widownię podwyższono, zmieniając gruntownie jej akustykę. Nad stropem akustycznym utworzono galerie techniczne, pod widownią zaś – szatnię i bufet. W miejscu zlikwidowanego balkonu powstały profesjonalne: studio nagrań, kabina oświetlenia i reżyserii dźwięku oraz kabina projekcyjna. Podczas remontu także odtworzone zostały piękne wnętrza w stylu art deco.
Od sierpnia 2001 r. w Syrenie funkcjonują dwie sceny: Duża z widownią na 301 miejsc, Mała na 60 osób, gdzie widzowie siedząc przy kawiarnianych stolikach mogą oglądać kameralne recitale czy monodramy, a ostatnio także Scena Na Scenie na 80 miejsc, na której publiczność ogląda kameralne spektakle dramatyczne i muzyczne.
Dawne znakomitości Syreny zastąpiło nowe pokolenie aktorów m.in.:
zaś wielkie gwiazdy polskiej sceny:
utrzymują z Teatrem ścisły kontakt i chętnie grają w spektaklach w nim wystawianych.
Wydaje się, że to właśnie Teatrowi Syrena udało się wypracować najbardziej efektywny i być może najefektowniejszy w naszych warunkach styl rozrywki dla szerokiej publiczności. Przez długie lata Syrena była jedynym teatrem warszawskim specjalizującym się w lekkiej komedii i farsie, które tylko w teatrze noszącym oficjalnie miano „niepoważnego” mogły znaleźć schronienie.
O ile w tej dziedzinie monopol Syreny został szczęśliwie przełamany, o tyle pozostała ona jedną z najlepszych scen stołecznych o charakterze rozrywkowym, prezentującym aktualia obyczajowe i polityczne w ujęciu satyrycznym i humorystycznym oraz klasykę dramaturgii światowej i polskiej.