... przełożoną Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego z Wilna, która podjęła wysiłek zbudowania pierwszego wileńskiego hospicjum.

Siostra Michaela buduje i organizuje pierwsze na Litwie hospicjum na terenie niegdyś należącym do wileńskich sióstr Wizytek.
Dom - hospicjum ma być miejscem pełnym nadziei i godnego życia, aż do odejścia z tego świata.

Poświęćmy ostatnią niedziele listopada na to szczególne spotkanie i spróbujmy wesprzeć realizacje tej misji modlitwą i ofiarnością

Zapraszamy wszystkich na niedzielne (25.11) msze święte w kościele Wizytek w Warszawie.
Pieniązki tego dnia będą zbierane na potrzeby hospicjum.
Bądźmy hojni! Tam potrzeba naszego wsparcia.

Prosimy, przeczytajcie również załączniki w tym artykule.
Warto dowiedzieć się jaka jest historia tego miejsca, kim jest siostra Michaela i czego już dokonała, kto do tej pory wspomógł i wsparł hospicjum.

Wieżyca więzienna

Historia kościoła i zakonu Wizytek w Wilnie.

Siostry wizytki przybyły do Wilna w 1694 i niezwłocznie przystąpiły do budowy klasztoru. Budowę kościoła rozpoczęły natomiast w 1717 dzięki wsparciu króla Augusta II Mocnego i biskupa wileńskiego Kazimierza Brzostowskiego a zakończyły w 1756.

Przeczytaj artykuł o wileńskim hospicjum.

Wileński kościół Wizytek był pierwszym w Rzeczypospolitej, któremu nadano wezwanie Serca Jezusowego.

Siostry Wizytki, podobnie jak i w innych miastach Europy, prowadziły przy kościele szkołę dla panien szlachetnie urodzonych. Do zakonu wstępowały przedstawicielki najlepszych domów Litwy i Korony. W 1772 w klasztorze żyło 20 zakonnic. W 1863 w ramach polityki rusyfikacji i niszczenia struktur Kościoła katolickiego po stłumionym powstaniu styczniowym władze rosyjskie skonfiskowały zespół kościelno-klasztorny i w 1864 urządziły w nim prawosławny monaster św. Marii Magdaleny. Wspólnotę monastyczną sformowały zakonnice z monasteru św. Aleksego w Moskwie. Kościół przebudowano na cerkiew św. Marii Magdaleny zmieniając architekturę na styl rosyjsko-bizantyjski: odmienny kształt uzyskała kopuła kościelna, dobudowano druga wieżę; pierwsza utraciła hełm z sercem z brązu na szczycie. Zmieniono też wystrój wnętrza świątyni, dostosowując je do wymogów liturgii prawosławnej. Osobny artykuł: Monaster św. Marii Magdaleny w Wilnie.

W 1919, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości siostry wizytki powróciły od Wilna i do swego kościoła, który poddany został renowacji. Wznowiły również działalność szkoły dla panien szlachetnie urodzonych.

Wyświęcenie pierwszego na Litwie Hospicjum

Po II wojnie światowej władze komunistyczne zamknęły kościół i urządziły w nim więzienie, czynne do 2007. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości kościół nadal był więzieniem, pomimo zapowiedzi Wizytek, które w międzyczasie powróciły do Wilna, iż będą się starać o jego zwrot. Ostatnia jak dotąd obietnica zwrotu świątyni padła w 2004.

Architektura
Kościół jest dziełem późnego baroku dawnej Rzeczypospolitej. Zbudowany został jako budowla centralna o planie zbliżonym do koła wpisanego w obrys krzyża greckiego o krótkich ramionach. Bryłę kościoła pokrywa duża ośmioboczna kopuła, zwieńczona smukłą latarnią, dzieło Jana Krzysztofa Glaubitza; była to jedna z jego pierwszych prac wykonanych w Wilnie.
Na gzymsie wspierającym bęben kopuły jest żelazna, pozłacana balustrada o fantazyjnie powyginanych liniach. Świątynia została bogato ornamentowana w stylu rokoko; z eleganckimi, lekkimi fasadami na zakończeniach ramion krzyża. Fasady są zdobne w pilastry, gzymsy i wnęki; zwieńczone wolutowymi szczytami. Przed wejściem do kościoła została po 1865 dobudowana kruchta, przypominająca kształtem sam kościół w miniaturze. W ciągu zabudowy kościelno-klasztornej, na wschód od kościoła, była wzniesiona wysmukła wieża-dzwonnica. Przed przebudową na cerkiew jej szczyt zdobiło wielkie serce z pozłacanego brązu. Wnętrze kościoła, zbliżone kształtem do rotundy, zostało bogato ozdobione delikatnymi, rokokowymi stiukami i freskami przedstawiającymi św. Józefa, św. Barbarę, św. Elżbietę i św. Małgorzatę. Potężna kopuła oświetla wnętrze, eksponując liczne zdobienia. Całości wystroju wnętrza dopełniały w przeszłości cenne obrazy Szymona Czechowicza, zniszczone w okresie władzy sowieckiej.

Autorzy tekstów:

• Małgorzata Kozerawska
• Helena Ostrowska
• Barbara Siedlicka
• Julitta Tryk

Zdjęcia:

• Teresa Worobiej
• Marian Paluszkiewicz