Mówię za pomocą ciała i to nie wiedząc o tym. Dlatego zawsze mówię więcej, niż wiem.
Jacques Lacan

Czy ciało wyobrażone jest już ciałem, którego doświadczamy? Co dzieje się z ciałem, gdy doznajemy rozkoszy (jouissance) przekraczającej wszelkie wyobrażenia? Czy teatr może wyrazić ciało, które stało się ciałem rozczłonkowanym?

Co Lacan, wielki mistrz teorii pragnienia i rozkoszy a jednocześnie zaciekły krytyk fantazmatów jedności i spójności ludzkiego doświadczenia może powiedzieć nam o teatrze, tańcu, dramacie? Czy może przydać się do odkrywczej lektury Hamleta Shakespeare’a albo Iwony księżniczki Burgunda Gombrowicza? Czy może pomóc nam zrozumieć współczesny polski teatr?

Jacques Lacan (1901-1981) – francuski psychoanalityk, kontrowersyjny i nowatorski interpretator Freuda. Jedna z najważniejszych postaci myśli humanistycznych XX wieku, związany z wieloma nurtami powojennej filozofii, językoznawstwa, antropologii. Stworzył własną wersję psychoanalitycznej teorii i praktyki klinicznej. Niezwykle popularny za życia, prowadził jedno z najsłynniejszych seminariów, na które przychodziły tłumy studentów, artystów i naukowców. Autor monumentalnego wyboru esejów Ecrits (1966) oraz publikowanych wersji swoich seminariów. Znany z ekstrawagancji myśli i zachowania, osobliwego języka i zdolności do gier językowych. Wpłynął na wiele współczesnych nurtów w humanistyce.

Wstęp wolny.