Zapraszamy na kolejny pokaz spektaklu muzycznego "Czarna Mańka - królowa przedmieścia", który odbędzie się odbędzie się w dniu 20 stycznia (niedziela) o godz. 19.00 na "Scenie Lubelska 30/32" (w Warszawie) mieszczącej się przy ul. Lubelskiej 30/32 (koło Dworca Wschodniego wejście od Skaryszewskiej, na III piętrze).

Czarna Mańka - królowa przedmieścia - to spektakl muzyczno-taneczny oparty na legendzie o Czarnej Mańce, pierwszej damie przedmieścia. Od października w nowej obsadzie aktorskiej. Spektakl zorganizowany dzięki pomocy finansowej Biura Kultury Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy oraz Forum Inicjatyw Obywatelskich FIO 2007.

Cegiełki wstępu na spektakl wspierające działalność Sceny Lubelska 30/32 - 15 zł.

Spektakl zorganizowany dzięki pomocy finansowej Biura Kultury Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy 
oraz Forum Inicjatyw Obywatelskich FIO 2007.

„Czarna Mańka - królowa przedmieścia” to spektakl muzyczno-taneczny oparty na legendzie o Czarnej Mańce – pierwszej damie przedmieścia.

Oto jak opisuje tę postać Stanisław Wielanek:

„Kim była Czarna Mańka? Czy istniała naprawdę, czy jest postacią fikcyjną,
egzotycznym zjawiskiem warszawskich nizin? Dyskusja trwa. Podtrzymują
ją wypowiedzi starszych mieszkańców naszego miasta, którzy opowiadają
o Czarnej Mańce, pamiętając przedwojenną stolicę, chociaż każda z tych
osób inaczej opisuje tę postać. Z całą pewnością Czarna Mańka jest wspaniałą
legendą i jako taka istnieje w każdej dzielnicy Warszawy. Pierwsza dama
Powiśla i Woli, dama do towarzystwa doliniarzy i nożowców, a kochanka
frajerów, którzy płacą za jej ciało...”.

Legenda głosi, że Czarna Mańka była piękną kurtyzaną, która potrafiła zaskarbić sobie względy bogatych mężczyzn; dzięki temu profesja, którą się trudniła, przynosiła
jej duże dochody. Cóż warta jest jednak legenda bez wielkiej, szalonej
miłości? Piękna dziewczyna o czarujących oczach zakochała się w Antku –
wolskim złodzieju i rzezimieszku…

W pracy nad spektaklem korzystaliśmy z materiałów pisarzy i felietonistów
opisujących życie dawnej Warszawy – Stefana Wiecheckiego „Wiecha”
(felietony), Stanisława Grzesiuka („Boso, ale w ostrogach”), Bronisława
Wieczorkiewicza („Warszawskie ballady podwórzowe”). Pomocna była również
dokumentacja muzyczna zebrana przez Stanisława Wielanka w albumie
„Szlagiery starej Warszawy. Śpiewnik andrusowski” oraz dokumenty dotyczące
dawnej obyczajowości i subkultur więziennych – m.in. kodeksów „honoru
złodziejskiego” – zebrane w pracach Br. Wieczorkiewicza. Ważną rolę
pełniły także stare fotografie (Archiwum Dokumentacji Mechanicznej
w Warszawie) oraz spotkania ze starszymi mieszkańcami, którzy pamiętają
przedwojenną Warszawę.

Ważnym elementem spektaklu jest obecność grającej na żywo orkiestry.
Kapela „Czarne Motyle” gra na autentycznych przedwojennych instrumentach
– harmonii, barabanie, mandolinie, skrzypcach. Wykonuje zapomniane
dawne szlagiery i utwory taneczne – tanga, fokstroty, polki, walce popularne
w przedwojennej Warszawie. Muzycy docierali do tych melodii, przeszukując
stare nuty i spotykając się z dawnymi ulicznymi muzykantami, od których
uczyli się muzyki. Kapela pomaga także w prowadzeniu warsztatów tańców
dawnej Warszawy.