Słobodzianek kreśli chyba wciąż tę samą, ulubioną przez siebie, figurę prowincji, kraju odległego, w którym jednak zdarzają się historie o wymiarze uniwersalnym. W Malambo w zabawny sposób wprowadza jeszcze jeden mit – mit faustowski. Bo przecież kowal Nędza jest takim ludowym Faustem – jeśli takie miano pasuje do prostaczka, który pragnie przywrócić sobie młodość i idzie o nią w zakłady z diabłami. I on również zyskuje niewesołą wiedzę na temat świata, w którym wszystko schodzi na psy.

WOJCIECH MAJCHEREK

Słobodzianek jest tu mistrzem koncentracji słowa, kompozycji refrenów, nasycenia dialogu rytmem, temperaturą, emocjami. Odzyskiwana mocą diabelską młodość kowala realizuje się niewymyślnie: w barze z kartami, kielichem, dziewczyną i tańcem. Ale tinto staje się napojem nieomal rytualnym, gra w truko – kwintesencją hazardu i karcianych namiętności, ponętna Lola – wcieleniem zmysłowej rozkoszy, a malambo, prosty w rytmie i kroku taniec argentyńskich gauchos – ekstazą. Niewiele jest współczesnych dramatów, gdzie tak oszczędnymi, precyzyjnie użytymi środkami konstruowania jest równie potężna apoteoza rozkoszy życia, ujawnienie mocy prostego szczęścia. Rajskiego, odwiecznego, ubóstwionego – i coraz bardziej mitycznego.

JACEK SIERADZKI

• Reżyseria :
  Ondrej Spišák
  
  
• Choreografia :
  Anna Iberszer
  
  
• Muzyka :
  Bartłomiej Woźniak
  
  
• Scenografia :
  Mikołaj Malesza
  
  
• OBSADA :
  Kowal – Mariusz Saniternik
  Pies – Bogdan Słomiński
  Pan Jezus, Lili, Gracz I – Robert Zawadzki
  Św. Piotr, Pipo, Gracz II – Mariusz Drężek / Nikodem Kasprowicz
  Osioł, Belzebubo, Gracz III – Zbigniew Dziduch
  Lola – Anna Gajewska / Marta Król
  Fifi – Izabela Dąbrowska
  Barman – Wojciech Chorąży