Spektakl o wszystkich pragnieniach, które na codzień z sobą nosimy i ukrywamy nawet przed sobą.
Trwa 1 godzinę
Występują:
Tekst i reżyseria:
Scenografia i kostiumy:
Organizator:
Projekt finansowany jest przez Miasto Stołeczne Warszawa - Dzielnicę Śródmieście.
Treścią sztuki jest miłość Czarnego Błazna (granego przez aktorkę) i Pajaca (granego przez aktora). Akcję przedstawienia stanowi spektakl, jaki odgrywają oni przed publicznością
Przedstawienie to zbudowane jest na zasadzie stopniowego zanikania granicy pomiędzy konfliktem, jaki niosą role a prywatnymi konfliktami aktorów.
Podczas gry Czarny Błazen napiętnowuje postawę, której przedstawicielem jest Pajac - szydzi z jego przywar, słabości, braku ideałów. Tym sposobem próbuje sprowokować Pajaca do zmiany, do działania. Spektakl dla publiczności jest pretekstem, jakim posługuje się Czarny Błazen w celu wyegzekwowania od Pajaca niezbędnych dla dalszego trwania ich związku zmian. Podczas przedstawienia dochodzi jednak do odwrócenia ról. Czarny Błazen staje się słabą kobietą potrzebującą zrozumienia i opieki, Pajac zaś - nie dostrzegającym tego - despotycznym mężczyzną, owładniętym pasją powetowania sobie dawnych upokorze?. Czarnego Błazna zawodzą ideały i zawodzi miłość Pajaca. Odchodzi więc, aby spróbować innego życia i zaznać nowej miłości. Pajac staje się ponownie poddańczo bezradny i słaby - wraca w ten sposób do punktu wyjścia spektaklu, kiedy to razem z Czarnym Błaznem spotkali Żebraczkę i odmówili jej wsparcia. Ten postępek zaciążył nad nimi klątwą rzuconą przez Żebraczkę. Ponowne, samotne już, spotkanie Pajaca z Żebraczką prowadzi do zaspokojenia jej pragnienia. W ten sposób kląwa zostaje zdjęta, a Pajac znajduje w osobie Żebraczki pocieszycielkę.