Malambo.

• Argentyńska historia w reżyserii Ondreja Spišáka jest jednym z tych przedstawień, po których człowiek wychodzi i chce mu się śmiać do świata. Tak wiele uroku jest w tej przypowieści o kowalu...”
  (Rzeczpospolita)
  
  
• „To metaforyczna opowieść o starym człowieku, który całe życie ciężko pracował, a na starość nie ma nawet tyle, by napić się wina a psu dać kość. Istota jest zaklęta właśnie w tym facecie.”
  (Ondrej Spišak, reżyser)
  
  
• Jeśli miałbym wskazać, który z tańców polskiej dramaturgii jest mi najbliższy, wybrałbym malambo Słobodzianka. Wolę taniec pastuchów tupiących w podłogę od chocholego tańca Wyspiańskiego i wyrafinowanych figur Mrożka. Jest w nim bowiem afirmacja życia i wolności na przekór wszystkiemu. Jest może naiwna, ale porywająca wiara w świat, gdzie honor to honor, słowo to słowo, a miłość to miłość, jak mawia Kowal. Gdzie Bóg, zamiast karać, tańczy z człowiekiem.
  (Gazeta Wyborcza)

• Autor:
  Tadeusz Słobodzianek
  
  
• Reżyseria :
  Ondrej Spišak
  
  
• OBSADA :
  Kowal –Mariusz Saternik,
  Pies –Bogdan Słomiński,
  Pan Jezus, Lili, Gracz I – Robert Zawadzki,
  Św. Piotr, Pipo, Gracz II – Mariusz Drężek,
  Osioł, Belzebubo, Gracz III – Zbigniew Dziduch,
  Lola – Anna Gajewska
  Fifi –Izabela Dąbrowska,
  Barman – Wojciech Chorąży