Goście obejrzą m.in. gabinet premiera, Salę Obrazową, w której Donald Tusk urządza konferencje prasowe, czy salę posiedzeń Rady Ministrów. 
Zwiedzających prosimy o zabranie dokumentu tożsamości. Ostatni goście będą wpuszczani o godz. 24.00.
Trasa wycieczki po Kancelarii obejmie Salę Obrazową – miejsce oficjalnych ceremonii z udziałem zagranicznych gości premiera. To tu wygłaszane są najważniejsze oświadczenia szefa rządu i organizowane są konferencje prasowe. Zwiedzający będą mogli również obejrzeć Salę Okrągłego Stołu, gdzie premier przyjmuje delegacje krajowe i zagraniczne oraz sale: Zegarową i Recepcyjną, w których odbywają się osobiste spotkania premiera i ministrów z szefami rządów oraz ambasadorami. Dla gości dostępna będzie także Sala Świetlikowa – miejsce posiedzeń Komitetu Stałego Rady Ministrów i sala im. A. Frycza- Modrzewskiego, gdzie w każdy wtorek obraduje rząd. Otwarta zostanie także Sala Kolumnowa, w której organizowane są największe konferencje i uroczystości.
Goście Nocy Muzeów zobaczą też gabinet premiera.

Historia budynku Kancelarii Premiera

Budowa siedziby Kancelarii rozpoczęła się 2 lipca 1900 r. z inicjatywy władz carskich. Miała być to siedziba Korpusu Kadetów (czyli gimnazjum wojskowego) im. feldmarszałka Aleksandra Suworowa. Wznoszenie części frontowej trwało niespełna dwa lata. Charakterystycznym jej elementem była imponująca kopuła wejścia głównego od Alej Ujazdowskich. W 1903 roku Korpus Kadetów miał już 7 klas na 500 uczniów. Po ukończeniu budowy cały kompleks przybrał kształt kanciastej litery „C”.
28 sierpnia 1914 r. (kilka tygodni po wybuchu I wojny światowej) magistrat miasta Warszawy otworzył w gmachu korpusu szpital miejski na 1500 łóżek. Od 20 listopada 1918 r. rezydentem budynku stała się Szkoła Podchorążych Piechoty. W dniach przewrotu majowego 1926 roku batalion Szkoły Podchorążych był fundamentem obrony rządu przeciw zamachowi stanu Józefa Piłsudskiego. Po zwycięstwie przewrotu szkołę przeniesiono do Ostrowii Mazowieckiej.

 
W 1928 r. nowym gospodarzem gmachu został Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych, na którego czele stał Józef Piłsudski. Dobudowano wówczas skrzydło środkowe, co nadało budynkowi kształt litery „E”. Działania wojenne we wrześniu 1939 r. zniszczyły gmach w 65 proc. Z dawnego budynku zachowała się parterowa część frontu (tylko zewnętrzne ściany) i jednopiętrowe skrzydło północne, gdzie niebawem zlokalizowano koszary SS. W okresie Powstania Warszawskiego okupant całkowicie zniszczył to skrzydło budynku. Po wyzwoleniu Warszawy wywieziono z tego miejsca kilkadziesiąt ciężarówek ludzkich prochów. Budynek przetrwał w takim stanie do końca wojny. Podzielił losy zabudowy znajdującej się w dzielnicy niemieckiej (Aleja Szucha) pozostawionej w stanie prawie nienaruszonym. W latach 40-tych można więc było rozbudować tę część miasta dla potrzeb administracji centralnej.

W styczniu 1945 r. zachowaną część budynku objęły w posiadanie władze Wojska Polskiego. Z końcem 1946 r. zapadła decyzja o przekazaniu całego kompleksu Radzie Państwa. Siedzibą Rady Państwa budynek pozostał do 1952 r. Zdecydowano się na gruntowny remont (przeróbkę) gmachu. Roboty przy przebudowie rozpoczęto już w 1947 r., gmach oddano do użytku z końcem 1948 r. Budynek został gruntownie zmieniony: nadbudowano dwa metry wysokości frontu, przez co uzyskano możliwość stworzenia trzeciego pietra. W skrzydle poprzecznym środkowym nadbudowano salę (tzw. Salę Kolumnową) na 1000 osób. Elewację frontową utrzymano w dawnym charakterze. Całkowitej przebudowie poddano natomiast elewację ryzalitu wejściowego. Wysunięto ją w kierunku Alej Ujazdowskich o 2 metry, podkreślając główne wejście do gmachu. Po oddaniu budynku w 1948 r. budynek posiadał w sumie 384 pomieszczenia biurowe i reprezentacyjne.
 W 1953 r. gmach stał się siedzibą Urzędu Rady Ministrów. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów mieści się tu od 1997 r.