Bochenska Gallery
Centrum Kulturalne Koneser
Ząbkowska 27/31,
03-736 Warsaw, Poland

Otwarcie:
3. listopada 2011 18:00-21:00
Wystawa potrwa do 3. grudnia 2011
Wtorek - Sobota 12:00-18:00

Jest to pierwsze artystyczne wydarzenie organizowane przez młodego kolekcjonera sztuki i kuratora Iwana Yamina. Iwan prezentuje trzech artystów, którzy rzucają wyzwanie temu jak abstrakcyjne malarstwo jest tworzone, wystawiane i jak może być interpretowane. Poprzez różnorakie wpływy- od strategii marketingowych po mimikrę i nowe techniki reprodukcji Ronald de Bloeme, Joachim Grommek i Judy Millar otwierają nowy rozdział w sztuce abstrakcyjnej, skoncentrowany na wizualnych kodach i procesach poznania.

• Ronald de Bloeme
  Abstrakcja jest po części nieustającym poszukiwaniem uniwersalnego wizualnego języka pozbawionego granic. Rozpoczęte jako utopijne przedsięwzięcie przez wczesnych modernistów takich jak Mondrian i Kandinsky poszukiwanie to ewoluowało w stronę afirmacji i jednoczesnej transformacji istniejących kodów wizualnych. Żyjemy w społeczeństwie, które polega w równym stopniu na wizualnych kanałach informacji jak i językowych i tekstualnych ramach komunikacji. Ronald de Bloeme wyizolowuje posiadające potencjał znaki wizualne z pop-kultury i znajduje dla nich zastosowanie w języku malarstwa abstrakcyjnego. Język przypomina strategie kolorystyczne świata marketingu. Poprzez (zdigitalizowane) przenoszenie kodów kolorystycznych opakowań po natychmiastowo Ronald de Bloeme, Verfall, enamel on canvas. rozpoznawalnych produktach w domenę malarstwa abstrakcyjnego de Bloeme dekonstruuje ich komercjalne przesłanie i rekonfiguruje je jako jednoczesną próbę zrozumienia systemu znaków. Jego dzieła często przypominają obraz usterki na ekranie komputera i inne zniekształcenia o podobnej metaforyce. Jednak nawet te „nieodczytywalne” obrazy podświadomie wpływają na odbiorcę i wymuszają przed oczami jego wyobraźni konkretne głęboko osadzone wizualne skojarzenia i wspomnienia. Jednak jego prace to nie tylko pytania o interpretację i wywarcie na widzu określonego efektu; przedstawiaja one także nieskrępowaną radość z malowania i nieuniknionych spontanicznych im perfekcji w starannie skonstruowanej jedności znaków czynionych ludzką ręką.
  
  
  
  
  
  Ronald de Bloeme (1971) mieszka i pracuje w Berlinie.
  W 2007 otrzymał prestiżową Vattenval Art Prize. Jego ostatnie wystawy monograficzne odbyły się w Stedelijk Museum Schiedam (Holandia), Hellerau Galerie (Drezno) i w Berlinische Gallery (Berlin).Jego prace znajduja się w kolekcji Albertinum w Dreźnie, w Caldic Collection (Holandia) i w Safn Collection w Rejkawik.

• Joachim Grommek
  Grommek usuwa utopijną, pozornie idealną równowagę geometryczną z dzieł kanonu abstrakcji i zastępuje ją polami symulującymi płytę wiórową i taśmę. W ten sposób w żartobliwy wytrąca z równowagi stateczne dzieła Warhola, Mondriana i Donalda Judda. Dla tej nieszczerej mimikry słynnych poprzedników jest jednak uzasadnienie. Grommek chce pokazać widzowi nowe pole odczytywania tych prac skupiając się nie tylko na ideach, które reprezentują, ale także na wadze użytych materiałów. Czyni to poprzez dokładnie odmalowanie struktury oryginału a nawet wykonanie taśmy w technikach zapożyczonych z długiej historii malarstwa malarstwa iluzjonistycznego. Zaczyna od zamalowania czystego blejtramu na biało, który potem pokrywa go imitacją struktury płyty wiórowej i taśmy. Taki proces działa jak denuncjacja prawie mitologicznego statusu farby jako najlepszego materiału w pracach dwuwymiarowych. Grommek potrafi nadać farbie wygląd surowego materiału. Jego prace są refleksją na temat autonomicznych przedstawień w malarstwie abstracyjnym generując i prezentując je w formie skonstruowanych obiektów. Kwestionuje naszą rzekomą potrzebę autentyczności i unikatowości we współczesnej sztuce poprzez uświadomienie widzowi, że niezdolności do rozróżnienia między oryginałem a reprodukcją, falsyfikatem i wizualną podpuchą.
  
  
  
  
  
  Joachim Grommek (1957) mieszka i tworzy w Berlinie. Jego ostatnia wystawa monograficzna miała miejsce w Stadtische Galerie w Wolfburgu (Niemcy) i zostanie pokazana w kolejnych muzeach na terenie Niemiec i Szwajcarii. Monografia artysty ukazała się ostatnio nakładem wydawnictwa Hatje Cantz. Jego prace znajdują się między innymi w kolekcjach Museum Ritter w Waldenbuch (Niemcy) i Deutshe Bank.

• Judy Millar
  Judy Millar stanowczo umiejscawia malarstwo abstrakcyjne w erze reprodukcji. Pojedynczy gest malarski- dzikie machnięcie farbą często przypisywane abstrakcyjnemu ekspresjonizmowi- prezentowane jest przez nią w formie powiększonego wydruku złożonego na podłodze. To „malarstwo” angażuje w obopólne oddziaływanie prze strzeń architektoniczna, w której się znajduje poprzez przykrycie jej części przy jednoczesnym podkreśleniu form poprzez zaistniałe fałdy i zgięcia. Obraz jest częściowo zatracony w fałdach właśnie, przez co widz nie widzi ani całości obrazu ani przestrzeni, w jakiej go umiejscowiono. Ten sposób ekspozycji czyni końcowy produkt trudny do interpretacji, ale daje wyraźną dokumentację procesu kreacji malarskiej. Millar ukrywa totalność dzieła w jego konstrukcji, podkreślając reprezentację procesu; widz nigdy nie będzie w stanie doświadczyć tych prac jako jedności. To częściowe niedomknięcie całego dzieła stanowi metaforę jednego z najstarszych dylematów w sztuce: jaką rzeczywistość- jeśli jakąkolwiek- reprezentuje dzieło a jaką dla siebie stwarza? To skupienie na pozytywnej i negatywnej przestrzeni jest także wyraźne w bardziej tradycyjnych, dwuwymiarowych dziełach Millar, gdzie jednocześnie odkrywa i przykrywa się wielokrotność warstw położonych na płótno.
  
  
  
  
  
  Urodzona w Auckland Judy Millar (1957) spędziła ostatnie kilka lat dzieląc życie pomiędzy pracę w Europie a pustelnicze życie w okolicach Piha (Mowa Zelandia). W 2009 roku reprezentowała Nową Zelandię na Biennale w Wenecji. Jej pierwsza wystawa monograficzna będzie miała miejsce w Museum Gegenstandsfreier Kunst Otterndorf w lecie 2012. Prace Millar znajdują się w kolekcjach Christchurch Art Gallery (Nowa Zelandia), Kunstmuseum St. Gallen w Szwajcarii, SOER Rusche Sammlung w Niemczech oraz CAP Collection w Dublinie.

Emiel van der Pol - historyk sztuki, Holandia

Wystawę wspierają: