re:wizje sztuki 5
PO CO NAM SZTUKA?

3.12.2011r.od godz. 16:00
PKiN (II i IV piętro)
wstęp wolny
www.rewizje.pl

re:wizje sztuki 5 to jeden intensywny dzień i kilkanaście projektów artystycznych tworzonych poza publicznymi instytucjami lub bez stałego źródła finansowania W tym roku prezentujemy nie tylko dzieła powstałe w Warszawie, ale także projekty z innych miejsc Polski i z zagranicy, a więc takie, których warszawska publiczność nie miała okazji zobaczyć.

re:wizje sztuki 5 po raz pierwszy mają temat przewodni. W tym roku jest to pytanie: „Po co nam sztuka?”. Wszystkie projekty zorganizowane są więc wokół pytania o miejsce sztuki w życiu społecznym i publicznym, jej funkcję, znaczenie, sens. Tegoroczna edycja jest otwartą dyskusją nad kondycją artystyczną, ale także sytuacją finansową projektów i ich twórców. Zagadnienie znaczącej nieobecności sztuki podejmują nie tylko same projekty, ale również sposób ich prezentacji. Otwarte dla widzów próby, spotkania z twórcami oraz projekty work in progress to kolejne nowe elementy tegorocznych re:wizji.

Stale poszukujemy nowych zjawisk w sztuce. W tym roku projekty wybierali: aktorka Iza Kuna, reżyserka Katarzyna Klimkiewicz, krytyk Błażej Hrapkowicz, tancerz Michał Piróg,
tancerka Paulina Święcańska, krytyk Julia Hoczyk, publicysta Bartek Chaciński, menadżer muzyczny Igor Nikiforow, dziennikarka Joanna Ruszczyk, muzyk Szymon Tarkowski, kuratorka Agnieszka Sural, reżyserka Anna Smolar, krytyk Agnieszka Rataj, aktorka i reżyserka Maria Seweryn.

re:wizje sztuki 5 to projekt poszukujący nowych idei, wartości, twórców, a przede wszystkim stawiający wiele pytań. Zastanówmy się - po co nam sztuka?

3 grudnia godz. 16-24
II i IV piętro Pałacu Kultury i Nauki (wejście główne).
8 godzin sztuki na 3 tys. m2

BUDYŃ – opowieść słowno-muzyczna
II p. Sala Mikołajska g. 16.15.-20.00
Jakie doznania chciała wywołać Marzena Majcher komponując futurystyczną muzykę do tekstu Agi Szczepańskiej, który brawurowo zinterpretował Jacek 'Budyń' Szymkiewicz? Czy zbudowana niepokojąca przestrzeń dźwiękowa, która nieustannie towarzyszy opowiadaniu pokazuje, co czuje główna bohaterka - podstarzała urzędniczka, kiedy próbuje znieść ( zjeść ) często zbyt gęsty i niesmaczny kisiel rzeczywistości,a duch zaborczej matki nie odstępuje jej ani na krok ? Czy połączenie muzyki konkretnej granej między innymi na rowerowej pompce z industrialnymi intonatorami dźwięków, spowoduje przebudzenie miasta z wszechoblepiającego „Budyniu”, który jest wokół nas?

Marzena Majcher
Kompozytorka muzyki filmowej i gitarzystka, ukończyła Akademię Muzyczną w Łodzi. Autorka muzyki do filmów , między innymi : do fabuły „Hanoi – Warszawa”, dokumentu ”Himilsbach, prawdy , bujdy , czarne dziury”, programów „Wierszem” i „Komix” w paśmie 'Strefy Alternatywnej' oraz filmów animowanych oprawy TVP Kultura. Muzyka i koncert 'na żywo' do niemego filmu fab. Charliego Chaplina pt. „Lichwiarz” w programie ”Taper” dla TVP . Nagrała dwie płyty z Andrzejem Wojciechowskim: „I co to będzie” oraz „Jaki piękny widok”, której koncerty z wizualizacją odbyły się m.in. na Festiwalu 'Święto Muzyki' latem 2011r.  Płyta „Budyń” - to autorski projekt - kompozycja muzyki w połączeniu z efektami dźwiękowymi do tekstu Agi Szczepańskiej - premiera odbyła się jesienią 2011r.
www.myspace.com.marzenamajcher , www.filmpolski.pl.marzenamajcher .

PROMISE AND THE MONSTER  - Billie Lindahl - koncert
II p. Sala Mikołajska g. 21.00
Jak uchwycić mroczny, tajemniczy chłód Skandynawii i jej nieoczywistą, intrygującą baśniowość? Billie Lindahl „odmalowuje“ wszystkie te cechy w swojej wyjątkowej,  neo- folkowej muzyce. Trudno powiedzieć, czy jej niezwykle emocjonalne utwory to bardziej wyraz demonicznych pragnień, zmęczenia czy też wyjątkowej melancholii i marzycielstwa. Do tej pory artystka wydała dwa albumy („Tranparent Knives“ z 2008 roku oraz „Red Tide“), które spotkały się z ogromnym entuzjazmem. Teraz zmierzy się z polską publicznością.

Promise and The Monster - Billie Lindahl (1987) jest młodą, utalentowaną Szwedką, zarazem jedną z największych nadziei współczesnego neo-folku. Wydała dwa albumy: „Transparent Knives” w 2008 roku oraz "Red Tide". Promise and the Monster to singing-songwriting w najlepszym skandynawskim stylu.  http://www.myspace.com/promiseandthemonster

KARI AMIRIAN - koncert
II p. Sala Mikołajska g. 22.15
Czy muzyka popularna potrafi jeszcze korzystać z dźwięków innych niż elektroniczne? Co stało się z akustycznym instrumentem? Kari Amirian wraca do gitarowych dźwięków, wiolonczeli i kontrabasu doprowadzając do ich ambitnej syntezy z cyfrowym Qchordem, samplami i chórem. Udowadnia, że to właśnie zrównoważona kompozycja, korzystająca z wielości środków muzycznego przekazu, stanowi o wielkiej wartości muzyki pop. Takiej, która nie boi się eksperymentu i alternatywy, w której delikatny wokal łączy się z elektroakustycznymi dźwiękami, a egzotyka nie traci lekkości i uroku.

Kari Amirian - młoda kompozytorka, wokalistka i producentka. Komponuje piosenki, które stanowią przemyślane połączenie indie-popu, muzyki akustycznej i eksperymentalnej. Premiera debiutanckiej płyty Kari Amirian odbędzie się na 5.12. 2011 roku.  http://www.myspace.com/kariamirian

CHÓR EKSPERYMENTALNY - koncert
II p. Sala Ratuszowa g. 18.30 i 21.30

Czy istnieje związek pomiędzy przestrzenią a głosem, zmysłowym odbiorem rzeczywistości a przekazem wokalnym? Sean Palmer wraz z  chórem Gre Badanie zapewnia, że tak. Gre Badanie rozszerzyło swój zróżnicowany repertuar o nowy projekt, powstały we współpracy z autorem bajek Marcinem Gokielim oraz grupą „Analog Visuals”. „Bajka o Uchu Polany” to utwór nawiązujący do tradycji opowiadań chóralnych, będących zarówno rodzajem społecznego komentarza, jak i sposobem ucieczki od rzeczywistości. Ta bajka dla dorosłych (bajka filozoficzna) koncentruje się na społecznej pozycji bohaterki jako "singla" - dotyka znaczenia bycia samemu i poczucia samotności. Akcja towarzyszy jej określaniu się zarówno w roli społecznej jak i wymiarze osobistym.Specyficzne podejście Gre Badanie do tworzenia dźwiękowych pejzaży uzupełniają organiczne tła „Analog Visuals”, które tworzą magiczne i nieprzewidywalne krajobrazy.
Będzie to premierowe wykonanie dla festiwalu re:wizje.

Gre Badanie powstało w 2010 r. jako projekt mający na celu odkrycie związku pomiędzy głosem i przestrzenią.  Projekt nastawiony jest nie tylko na śpiew, ale także na pracę z partyturami graficznymi, na "badanie" ich potencjału dla rozwoju młodego chóru, który dopiero kształtuje swój zasób środków wyrazu. Od tamtej pory zespół zaczął rozwijać swoje brzmienie, które obecnie zmierza w bardziej tradycyjne obszary. http://pl-pl.facebook.com/gre.badanie

ZESPÓŁ SHOFAR - koncert
II p. Sala Ratuszowa g. 20.00
Tradycyjna muzyka chasydzka i współczesny jazz kreatywny w jednym projekcie muzycznym? Zespół Shofar to kontynuacja tradycyjnej muzyki żydowskiej w wykonaniu mistrzów sceny improwizowanej: Mikołaja Trzaski, wybitnego saksofonisty i klarnecisty, Raphaela Rogińskiego, gitarzysty i kompozytora oraz Macia Morettiego, perkusisty, znanego z działalności Mitch&Mitch. Podobnie jak komentarze do Tory, muzyka Shofar-u stanowi zapis różnych prądów religijności. Czerpiąc inspirację ze zbioru pieśni chasydzkich Mosieja Bieregowskiego muzycy tworzą niecodzienny amalgamat magicznych pieśni religijnych („frejklasów”) i wywodzących się z liturgii żydowskiej, bardziej tanecznych „nigunów”.

Shofar - zespół muzyczny, w skład którego wchodzą Raphael Rogiński (kompozytor, saksofonista, klarnecista basowy), Mikołaj Trzaska (kompozytor, gitarzysta) oraz Macio Moretti (perkusja). Repertuar grupy nawiązuje do tradycyjnej muzyki chasydzkiej i free jazzu. Debiutancki album grupy został wydany w 2007 roku nakładem Kilogram Records.   http://www.cheder.pl/-shofar,32,ar,pl.html

BUDYŃ - koncert
II p. Sala Ratuszowa g. 23.00
Zostać przy rocku, ale więcej mówić? Korzystać z jazzu i hip-hopu, ale znajdywać alternatywne wyjście(a) z gatunkowych ram, które narzuca się muzyce? Jackowi Szymkiewiczowi (Budyniowi) to się udaje. Wokalista i gitarzysta zespołu Pogodno, tym razem w swoim solowym projekcie, skutecznie wymyka się definicjom. Łącząc elementy rocka alternatywnego, rock’n’rolla i nu-jazzu, Budyń eksperymentuje z warstwą tekstową piosenki i wprawia w zakłopotanie entuzjastów wszelkich muzycznych formuł.

Jacek „Budyń” Szymkiewicz (1974) - wokalista i gitarzysta zespołu Pogodno. Jego  eklektyczna muzyka łączy w sobie elementy rocka alternatywnego, rock'n'rolla, i rapu. Dopełniają ją teksty autorstwa lidera projektu. http://www.myspace.com/budynsolo

WOJTEK TRACZYK – kontrabas - koncert solowy
IV p. Sala Kruczkowskiego g. 19.30
Czy można uprawiać muzykę bez zabezpieczeń? Wspinając się po niebezpiecznych górach muzyki improwizacyjnej Wojtek Traczyk doprowadza do sytuacji, w której jeden ruch i dźwięk zmienia wszystko, gdzie stan zagrożenia wymusza koncentrację i spokój. Estetyka free jazzu, w połączeniu z muzyką sakralną o charakterze medytacyjnym i rytualnym, staje się tym samym poszukiwaniem z jednej strony - ładu i swoistej kontroli, z drugiej zaś -nieprzewidywalności i ryzyka. A wszystko przy użyciu kontrabasu.

Wojciech Traczyk - absolwent Wydziału Jazzu PSM im. F. Chopina w Warszawie w klasie kontrabasu oraz Wydziału Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach. Występował z takimi artystami jak: Marcin Masecki, Maria Peszek, Kasia Nosowska, Muzykoterapia, Tworzywo Sztuczne, Timeless, Telewizor, Zimpel&Traczyk&Rasz Trio.
http://www.kulturalna.warszawa.pl/osoby,1,6252,Wojciech_Traczyk.html?locale=pl_PL

HUBERT ZEMLER - „MOPED” – perkusja - koncert solowy
IV p. Sala Kruczkowskiego g. 21.45
Jakie możliwości narracyjne daje jeden instrument akustyczny - perkusja? Jak szeroką paletą brzmień może się posługiwać? Solowy projekt Huberta Zemlera stanowi syntezę takich poszukiwań. Uczestnik wielu projektów z gatunków: free jazzu, muzyki współczesnej, world music, rocka, bluesa, i ambitnego popu, zebrał doświadczenia, które dzisiaj pozwalają mu zmierzyć się z perkusyjną improwizacją. W tej trudnej, eksperymentalnej formule snuje opowieść o wielu obliczach: od delikatnego, uspokojonego, po szaleńczo ekspresyjny.

Hubert Zemler to wykształcony akademicko perkusista, laureat brązowego medalu na Muzycznej Olimpiadzie w Korei (w kategorii perkusja solo); a przede wszystkim muzyk współtworzący kilka ważnych warszawskich zespolów sceny niezależnej. Przez lata zbierał doświadczenia ze skrajnie odległych muzycznych światów – od free jazzu (Kapacitron, Horny Trees), muzykę współczesną (Arturas Bumsteinas, Zdzisław Piernik), world music (Ritmodelia, Calle Sol), rock i blues (Neurasja, Incarnations), po ambitny pop w zespole Natu. Ciągle poszukujący, konsekwentnie podążający swoją drogą wytworzył własne, oryginalne brzmienie, poparte niespotykaną wrażliwością, pomysłowością i niebywałą techniką gry.
Jego solowy projekt to synteza jego muzycznych poszukiwań. To również przestrzeń, w której muzyk buduje swoją opowieść na jednym instrumencie, wykorzystując do tego niezwykle rozległą paletę brzmień jaką daje instrument akustyczny. W tej niezwykle trudnej, eksperymentalnej i w dużej mierze improwizowanej formule, jest miejsce na niezwykłą, wrażliwą delikatność, jak też na ekspresyjny, szaleńczy atak.
Nakładem oficyny wydawniczej LADO ABC ukaże się niebawem album "Moped", będący zapisem koncertu Huberta Zemlera w warszawskim klubie Chłodna 25.
http://www.myspace.com/hubertzemler

NIEWINNI CZARODZIEJE x CLUB COLLAB prezentują: STALLEY (USA) - koncert / after party
Café Kulturalna g. 23.30
Afro-amerykańska kultura w Warszawie - czy istnieje ktoś, kto może nas jeszcze czymś zaskoczyć? Warszawscy mistrzowie gatunku, tacy jak nadający stolicy muzyczną duszę Warsoul oraz znani ze spektakularnej formy i oprawy Club Collab, spotykają się w jednym miejscu i czasie, by zaprezentować człowieka w chwili, kiedy przekracza próg wielkiej kariery. Czy można zignorować tak wielkie wydarzenie?

Warsoul nie promuje żadnej nowej mody, stawia raczej na niczym nie skrępowaną selekcję najlepszej muzyki ponad podziałami gatunkowymi. Zapełnia lukę pomiędzy niełatwą w odbiorze muzyką eksperymentalną i współczesną, a okupującym media i festiwale bezpłciową muzyką popularną. Szuka punktów wspólnych pomiędzy soulem, funkiem, jazzem, muzyką afrykańską i brazylijską, a ich pokrewieństwem w nowoczesnych elektronicznych produkcjach, takich jak prężnie rozwijająca się scena new-beats. Klucz do wyboru repertuaru jest czysto intuicyjny i układany w taki sposób, aby przyciągnąć uwagę odbiorców, a następnie ją utrzymać, nie popadając w monotonię.
http://warsoul.pl/info

Club Collab to kolektyw zorganizowany wokół klubowych nocy organizowanych co miesiąc przez przyjaciół muzyków i DJ – Jedynak, Dizky, Najar (znanego też jako Beat Banquet), którzy z determinacją zacierają granicę pomiędzy różnymi gatunkami muzycznymi, prezentując najlepszą muzykę taneczną ostatnich 30 lat.
http://clubcollab.com/blog-2

Stalley - pochodzący ze stanu Ohio amerykański raper Stalley (Kylie Myricks) dał się poznać światu dość niedawno. W lutym tego roku wydał swój debiutancki album "Lincoln way Nights: Intelligent Trunk Music". Udostępniony w sieci za darmo, zyskał w krótkim czasie rzeszę fanów rozsianych po całym globie. Klipy promujące album mają po ponad 500 tys. odsłon w serwisie YouTube.com. To czysty dowód na to, że fani kochają inteligencję, bystrość i charyzmę Stalley'a. Stalley to raper charakterystyczny i oryginalny, konsekwentny i skupiony na muzyce. Można powiedzieć "rapowy trend-setter".
http://www.youtube.com/watch?v=1u4qT1d6AZI

ŻYWOTY ŚWIĘTYCH OSIEDLOWYCH Lidia Amejko, spektakl Teatru Ad Spectatores reżyseria i adaptacja: Agata Kucińska,
IV p.  Sala Skłodowskiej g. 16.15
Czy na betonowym osiedlu jest miejsce na świętość? Przecież ten świat z założenia obciążony jest grzechem. „Nikim jesteś człowieku jeśli się pierwej w słowach pięknych nie odbijesz” odpowiada jeden z bohaterów lalkarskiego monodramu Agaty Kucińskiej. To właśnie z tego powodu każda z postaci potrzebuje swojej legendy. Opowieści o swoim, w szczególny sposób, pięknym i świętym życiu. O tym lukrowanym wdzięku hagiografii trzeba jednak szybko zapomnieć. Więcej w tych świętych brzydoty i smutku niż nieskalanego powabu męczeńskich twarzy. Rzecz dzieje się w końcu w scenerii szarej, wielkiej płyty, gdzie chcąca nieść pomoc św. Apollonia zatrudnia się w burdelu, a misjonarz Egon - zbyt stary by popełniać grzechy - oczyszcza z win telewizyjne programy.

Występuje Agata Kucińska
muzyka: Sambor Dudziński

Teatr Ad Spectatores to największy teatr prywatny we Wrocławiu, istniejący formalnie od 2000 roku. Został założony, by stać się alternatywą dla teatrów państwowych oraz miejscem wszelkich możliwych eksperymentów na polu dramaturgicznym, aktorskim i inscenizacyjnym. Prezentował swoje spektakle w Moskwie, Berlinie i Bratysławie.   http://www.adspectatores.art.pl/index.php?site=184

Agata Kucińska (1981) reżyserka i aktorka, absolwentka PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie - wydział lalkarski we Wrocławiu (2005). W teatrze Ad Spectatores pracuje od 2002 roku, we Wrocławskim Teatrze Lalek od 2005. Asystentka na wrocławskim Wydziale Lalkarskim krakowskiej PWST. Laureatka wielu nagród aktorskich.
http://pl-pl.facebook.com/zywoty

Sambor Dudziński (1976) – polski aktor teatralny, wokalista i kompozytor, multiinstrumentalista. Z zawodu aktor-lalkarz. Współpracuje z Teatrem Muzycznym Capitol we Wrocławiu. Obecnie realizuje własne projekty na scenach teatralnych i muzycznych.
http://www.myspace.com/sambordudzinski/music

3D-ance - Barbara Bujakowska – spektakl
IV p.  Sala Skłodowskiej g. 20.00
Jak zrozumieć i odebrać spektakl taneczny, a jak rozumieć i odbierać otaczającą nas rzeczywistość? Te, i wiele innych problemów dotyczących percepcji, porusza multimedialny projekt niezależnej tancerki Barbary Bujakowskiej oraz kompozytora Marcina Janusa. Spajając ze sobą obraz, dźwięk i ruch w materii spektaklu tanecznego, autorzy podejmują próbę zrozumienia tego ponadczasowego, uniwersalnego zagadnienia. Widzowie będą mieli szansę odkryć wraz z nimi tajemnice postrzegania i interpretacji zewnętrznych zjawisk, poprzez odbiór wyróżnianego w Polsce i Europie widowiska 3D-ANCE. 

Barbara Bujakowska - tancerka niezależna, która swoją drogę artystyczną rozpoczęła jako uczennica Studia Baletowego przy Operze i Operetce w Krakowie. Ukończyła także Preparatory First Program w Salzburg Experimental Academy of Dance (SEAD) oraz Institut for Dance Art A.Bruckner Universitat w Linz.  http://mandalaperformance.blogspot.com/2009/02/barbara-bujakowska-swan-like.html

Marcin Janus – niezależnie działający kompozytor. Zaczynał jako muzyk awangardowych formacji muzycznych. Tworzy głównie muzykę elektroniczną, zajmuje się również pracami video oraz tańcem. Pracuje w swoim prywatnym studio a jego głównym instrumentem jest komputer.
http://www.myspace.com/marcinjanus

AKCJA OW czyli Oblepmy Warszawę - Małgorzata Pianowska z tancerzami
II piętro g. 16.00 (próba), 18.00 i 20.00
Czy można pozbyć się podmiotowości, zaprojektować ciało jako rekwizyt i potraktować je jak część wyłącznie materialnej, rzeczywistości? Wydaje się, że takie pytanie zadaje swoim projektem Małgorzata Pianowska. Oblepiając ludzką tkanką (wyzbytą cech innych, niż cielesność) przestrzeń miejską, nie udziela jednak jednoznacznej odpowiedzi. Raczej zmusza swojego odbiorcę do niepewności, stawia go pomiędzy szeregiem zależności: miasta a jednostki, zespolenia a odrębności, przedmiotu a ciała, wreszcie, szarości a koloru. Performerka, uczestniczka międzynarodowych projektów tanecznych, badaczka kultury współczesnej, oblepi przestrzeń raz jeszcze - tym razem będą to wnętrza Pałacu Kultury.

PKiN oblepią: Małgorzata Pianowska, Róża Wyszyńska Katarzyna Ardej, Karma Fryc
Klara Bogusławska, Paula Moontiersriver, Aleksandra Kutz, Radosław Popiołowski, Grzegorz Byczek, Krzysztof Osiecki, Agnieszka Kicińska, Wilejka Zagórska.

Małgorzata Pianowska - warszawska performerka, menedżerka projektów kulturalnych.
http://oblepmywarszawe.blogspot.com/

CO WIDZISZ - Mala duet: Magda Grabowska, Liwia Bargieł - spektakl
II p. Sala Tierieszkowej g. 16.30 i 20.30
Czy musi być tak, że odbiór sztuki oznacza dla widza przede wszystkim przyjęcie postawy biernej, wyłącznie obserwatorskiej? Zazwyczaj, nawet jeśli jest włączony w powstawanie dzieła, wchodzi z nim w jakąś interakcję, raczej nie pyta się go o opinię czy przeżycia. Mala Duet eksplorując dziedzinę tańca współczesnego i performance’u przesuwa środek ciężkości, zaciera dystans pomiędzy przekazem artystycznym, a jego odbiorem. Jak artystki wykorzystają wnętrza Pałacu Kultury, gdzie znajdzie się ich odbiorca i czy rzeczywiście powie co widzi? Nie sposób rozstrzygnąć przed 3.12.

Mala Duet - zespół powstały w czerwcu 2010 roku, tworzony przez Liwię Bargieł i Magdę Grabowską. Zadebiutował na maratonie tańca współczesnego organizowanym przez Festiwal Ciało/Umysł w Warszawie. Mala Duet poszukuje przede wszystkim form wyrazu w dziedzinie performance i tańca współczesnego.
http://pl-pl.facebook.com/pages/Mala-duet/193732650662808

PASSING THROUGH... PAŁAC KULTURY / PRZECHODZĄC PRZEZ...PAŁAC KULTURY - Małgorzata Haduch z tancerzami - performance
IV p.  Sala Starzyńskiego g. 17.30
Czy w ciągu trzech dni, w spartańskich warunkach, można stworzyć spektakl taneczny? Wybrani polscy tancerze prowadzeni przez dwie tancerki - Małgorzatę Haduch oraz Rachel Ogle z Australii - przez 3 dni będą zgłębiać nowy język tańca w zderzeniu z improwizowaną muzyką na żywo (członkowie zespołu HERA: Paweł Postaremczak i Ksawery Wójciński). Wymiar site-specific, czyli występ w miejscu niekonwencjonalnym, motywuje do praktyki przystosowania się w każdej sytuacji, by w pełni i spontanicznie wyrażać siebie.

Małgorzata Haduch (1978) ukończyła School for New Dance Development w Amsterdamie w 2004 roku. Pracowała niezależnie jako choreografka, tancerka i kuratorka na Niderlandach oraz w Szkocji, Brazylii, Chile, Japonii czy Peru. Aktualnie współtworzy artystyczny kolektyw „Unfinished Company”, który skupia artystów z różnych dziedzin sztuki - tańca, muzyki, filmu oraz fotografii.
http://thepassingthrough.wordpress.com/bios/malgorzatah-haduch/

DOBRE CIAŁO - OH LALA: Katarzyna Kordzińska i Joanna Ziemczyk  - spektakl
IV p.  Sala Starzyńskiego g. 19.00 i 22.00
Czy i jakie emocje można wyrazić poprzez ciało? Jak opowiadać o nim samym? Jak zmierzyć się ze swoją fizycznością? Powstałe w oparciu o książkę Eve Elsner („Dobre ciało”) przedstawienie, jest opowieścią o kobietach, które znajdują dla tych pytań wspólny mianownik-akceptację swojego ciała. Katarzyna Kordzińska i Joanna Ziemczyk podejmują próbę niełatwą, bo polemizującą ze stereotypowym postrzeganiem cielesności; traktują ją jako nośnik ważnych, niekoniecznie erotycznych, treści.

Oh lala to szkoła tańca mieszcząca się w Warszawie. Prowadzi zajęcia z tańca na rurze, burleski, high heels i wiele innych. W szkole odbywają się również cykliczne
warsztaty oraz kursy związane ze zmysłowością.
http://pl-pl.facebook.com/SzkolaTancaOhlala

A GDYBY AKTOR NIE PRZYSZEDŁ DO PRACY? - Maria Seweryn – instalacja video
II p. Sala Korczaka 16.30 – 24.00
Po co nam sztuka? Po co nam artyści? Czy nieobecny aktor to dalej aktor? Czy może istnieć monodram bez autora, bez reżysera, bez scenografa, ani kompozytora? Prawdopodobnie tak. A monodram bez aktora? A gdyby aktor nie przyszedł do pracy? Gdyby z braku pieniędzy na opłacenie niani i benzyny, aktor po prostu został w domu?
Zapraszamy na monodram pt. "A gdyby aktor nie przyszedł do pracy?"

Występuje Maria Seweryn
Reżyseria Anna Smolar
Dramaturgia Agnieszka Rataj

Anna Smolar
reżyserka, absolwentka literatury w Paris IV Sorbonne. Ukończyła szkołę aktorską w Sudden Théâtre. W 2001 roku założyła zespół La compagnie Gochka. Od 1998 w teatrze we Francji wyreżyserowała: Nie wolno igrać z ogniem A. Strindberga; Gorzkie łzy Petry von Kant, R.W. Fassbindera; Wyspę niewolników P. Marivaux; Sextuor banquet A. Llamas. Od 2005 w Polsce zrealizowała: Zamianę P. Claudela, Teatr Śląski, Katowice; Maestro J. Abramowa-Newerlyego, Laboratorium Dramatu, Warszawa; współreżyserowała Aktorów prowincjonalnych z Agnieszką Holland w Teatrze Kochanowskiego w Opolu. W 2009 Jedną ręką Joel’a Pommerat w Teatrze Studio w Warszawie i Pani z Birmy w Teatrze Polonia. W 2010 spektakl Enter w Nowym Teatrze we współreżyserii z Jackiem Poniedziałkiem. W 2011 Bullerbyn według Astrid Lindgren w Opolu.

Maria Seweryn (1975) –aktorka filmowa i teatralna. Absolwentka Warszawskiej Akademii Teatralnej. Członek Zarządu Fundacji Krystyny Jandy Na Rzecz Kultury. W 1998 ukończyła warszawską Akademię Teatralną. W filmie zadebiutowała w 1993. Najdłużej związana z Teatrem Powszechnym w Warszawie. Od 2005 wTeatrze Polonia I od 2010 pracuje w Och-Teatrze.
http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/114845

WIEŻA - premiera filmu krótkometrażowego sióstr Bui, dyskusja z autorkami
II p. Sala Marmurowa g. 16.15
Jaką historię można zbudować operując symboliką obrazową? Co stanie się, jeśli alegoryczny przekaz zaczyna mieć swoje znaczenie również w realnym życiu, kiedy odczytuje się go poprzez zdarzenia dziejące się w rzeczywistości? Siostry Bui opowiadają historię młodej, ambitnej kobiety, która wprowadziwszy się do nowego mieszkania, odkrywa w czasie porządków misternie wykonane, XV- wieczne pudełko. Jeszcze nie wie, że znajdująca się w środku talia kart stanie się zarzewiem szeregu tajemniczych wydarzeń. Po pokazie filmu prezentacja konstrukcji użytych w filmie oraz rozmowa z ekipą filmową.

Siostry Bui - formacja artystyczna, powstała w 2009 roku. Skupia się na wykorzystywaniu różnego rodzaju mediów - od filmu, video-artu poprzez teatr, plastykę ciała, taniec i ruch, aż po architekturę. Połączenie ich polsko-wietnamskich korzeni z kulturą francuską, w której dorastały, daje oryginalny plastycznie efekt. Mai Bui-Ngoc jest obecnie architektem. Julia Bui-Ngoc jest studentką warszawskiej ASP oraz instruktorką tańca i choreografem. Siostry mają na swoim koncie już dwie premiery, dwa teledyski oraz kilkanaście mniejszych realizacji.
http://rewizjewarszawa.pl/events/show/35

Satan SPA - reż.Piotra Kielar - work in progres pełnometrażowego filmu fabularnego
II p. Sala Marmurowa g. 18.30
Co jeszcze można opowiedzieć o satanizmie? Jakie możliwości daje gatunek filmu grozy i thrillera? Jak uniknąć sztampy, a równocześnie zagrać konwencją? Scenariusz Piotra Shuty i Grzegorza Dryi mierzy się z tymi pytaniami opowiadając historię grupy indywidualistów – satanistów, przybyłych na rzeczną wyspę w poszukiwaniu rozrywki. Wraz z pojawieniem się narkotyków opowieść nabiera tempa, kolejni członkowie znikają, a poczucie izolacji zrywa z pozostałych bohaterów bezpieczne maski. Film, którego proces produkcyjny zaprezentujemy na re:wizjach, to zatem, jak pisze jego producent „satyra na skrajny indywidualizm“ i jego wyraz w nieco ośmieszonym już satanizmie. „Satan SPA“  ma mieć swoją premierę w 2012 roku na Festiwalu Filmu i Sztuki „Dwa Brzegi“ w Kazimierzu Dolnym.

Piotr Kielar (ur. 1968) - reżyser, scenarzysta, operator i aktor w jednej osobie. Właściciel firmy producenckiej. Realizator filmów dokumentalnych, etiud fabularnych i teatru telewizji. Jego film "Podwójne życie Kieratówny" zdobył Grand Prix na festiwalu w Berlinie. Współpracuje z Xawerym Żuławskim w TVP Kultura w ramach Strefy Alternatywnej gdzie prezentują niezależne zespoły muzyczne, teatr i performance.
http://www.filmweb.pl/person/Piotr+Kielar-389976

W SYPIALNI reż. Tomasz Wasilewski, projekcja filmu i spotkanie z ekipą
II p. Sala Marmurowa g. 20.30
W którą stronę zmierza dziś polskie kino, jakie chce być? „W sypialni” Tomasza Wasilewskiego to jedna z odpowiedzi. Intrygująca historia dojrzałej kobiety (doceniona na koszalińskim festiwalu „Młodzi i Film” Katarzyna Herman), która przyjeżdża do Warszawy by ukryć się przed rodziną. Zmuszona brakiem pieniędzy, dobre pokoje hotelowe zamienia na mieszkania przypadkowo poznanych w internecie mężczyzn. Podając im wcześniej środki nasenne, spędza u nich noce. W ten sposób poznaje Patryka. Powstały dzięki współpracy debiutanckiej, ryzykującej ekipy film jest nowym głosem w dyskusji nad kierunkami rozwoju polskiej kinematografii (dość wspomnieć o nominacji w dwóch kategoriach do nagrody Munka).

Na pokaz i rozmowę przybędą: Tomasz Wasilewski, Katarzyna Herman, Tomasz Tyndyk, Agata Buzek i Mirosław Zbrojewicz.

Tomasz Wasilewski (1980) reżyser, debiutował na festiwalu Młodzi i Film filmem W sypialni, asystował przy filmie 33 sceny z życia Małgorzaty Szumowskiej. Absolwent Akademii Filmu i Telewizji oraz Wydziału Organizacji Sztuki Filmowej PWSFTviT w Łodzi.
http://www.stopklatka.pl/wydarzenia/wydarzenie.asp?wi=80821

LES DENSES MACABRES / AMEBOID / ZSYP
Dźwięki sztuki? Dla wielu artystów dźwięk jest równie ważnym i mocnym środkiem ekspresji jak obraz. Od połowy 2010 roku dźwięki polskiej sztuki dokumentuje ArtBazaar Records. Wytwórnia nagrała dotąd pięć albumów na winylach i słuchowisko na odzyskanych z recyclingu kasetach magnetofonowych. Prezentujemy trzy z tych materiałów jako próbkę muzycznych możliwości polskiej sztuki współczesnej: „Zsyp” Wojtka Bąkowskiego (Poznań), punkowe „Les danses macabre” Samorządowców- duetu Adama Witkowskiego z córką Mają (Gdańsk) i „ameboid” Mariusza Tarkawiana (Lublin). Czyli od poematu poetyckiego przez mocne punkowo- rockowe piosenki  po przestrzenną, eksperymentalną elektronikę.
Monumentalne, a zarazem mroczne i tajemnicze wnętrze Pałacu Kultury i Nauki okazało się ciekawym środowiskiem dla tych nagrań. Granice między sztuką wizualną a muzyką i innymi dziedzinami coraz częściej zacierają się z korzyścią dla wszystkich dziedzin. I tak: w tym roku WIZUAL na Re:wizjach to wcale nie obraz a dźwięk, tekst i w pewnym sensie sama architektura.

Okładki albumów zostały zaprojektowane i wykonane przez samych artystów.

LES DENSES MACABRES - instalacja dźwiękowa SAMORZĄDOWCY Adama Witkowskiego z córką Mają
II p. Klatka schodowa 16.00 – 24.00
Adam Witkowski (1978) -  malarz, grafik, twórca instalacji i wideo, a także muzyki teatralnej, filmowej. Autor audycji radiowych. Muzyk zespołów „Gówno” i „Samorządowcy”. Uczestnik wielu wystaw w Polsce. Mieszka w Gdańsku.
http://adamwitkowski.com/

AMEBOID muzyka przestrzenna - Mariusz Tarkawian
II p. Sala Goethego g. 16.00 – 24.00
Mariusz Tarkawian (1983) -
rysownik, kronikarz współczesnej sztuki. Znany z zabawnych, błyskotliwych rysunków komentujących artystyczną scenę. Założyciel firmy rysunkowej „Szybki Bill”- rzeczywiście rysuje bardzo szybko. „Ameboid” jest jego debiutanckim albumem. Brał udział w wystawach w Polsce i zagranicą. Mieszka w Lublinie. 


http://www.artprogram.art.pl/ARTISTS/Tarkawian/Tarkawian_Mariusz_pl.htm

ZSYP - słuchowisko Wojtka Bąkowskiego
IV p. Sala Kruczkowskiego g. 16.00 – 24.00
Wojciech Bąkowski (1979 ) - poeta, muzyk, rysownik, grafik, twórca filmów animowanych, wideo, audioperformensów, rysunków i grafik. Członek zespołów „KOT”, „Czykita”, „NIWEA”. Laureat nagrody Spojrzenia 2009 dla najbardziej obiecującego młodego polskiego artysty. Brał udział w wielu wystawach w Polsce i zagranicą. Mieszka w Poznaniu.
https://www.facebook.com/pages/Wojciech-B%C4%85kowski/42451984085

MOJA PODŚWIADOMA WARSZAWA – rzeźba Marcela Krula
Hall główny g. 16.00 – 24.00
Co prezentuje Marcel Krul w pracy „Moja podświadoma Warszawa”? Obraz nieznanego australijskiego malarza Charlesa Billicha pod tym samym tytułem. Od 1998 roku obraz znajduje się w holu głównym PKiN. Powstał na zamówienie szefów samorządowej spółki akcyjnej Przedsiębiorstwo Rozwoju Warszawy „Holding Wars”. Przedsiębiorstwo „realizowało inwestycje o szczególnym znaczeniu dla miasta” w latach 1989-99. Nieuzasadniona decyzja o realizacji zamówienia kosztowała ówczesną gminę warszawską 560 tysięcy złotych. Doprowadziła do rozwiązania spółki akcyjnej (przemienioną w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością „Holding Wars - Nadzory Budowlane”) oraz dopiero po czterech latach do niegłośnego skandalu medialnego.

KONIEC – instalacja dźwiękowa Marcela Krula
Przedsionek Sali Marmurowej g. 16.00 – 24.00

Dla kogo przeznaczona jest Instalacja dźwiękowa Marcela Krula? Dla osób, które mają stalowe nerwy. W jednej z sal Pałacu Kultury, z głośnika, co jakiś czas, wydobywa się przeraźliwy krzyk. Praca powstała we współpracy z Mateuszem Adamczykiem.

Marcel Krul (1980), absolwent Willem de Kooning Academy w Rotterdamie. W 2008 r. reprezentował Polskę na CrazyCurators Biennale w Bratysławie, gdzie pawilon polski postawił na pawilonie indonezyjskim i zawiesił na nich flagi narodowe. W 2011 zrealizował akcję wysadzenia w powietrze galerii Witryna w Warszawie. Jeden z autorów piątej edycji magazynu Maryny Tomaszewskiej TO! Periodyk Najgorszy poświęconego Polsce. Twórca licznych niezrealizowanych projektów.

BEZ ARTYSTY. BEZ TYTUŁU - Agnieszka Sural
II p. Sala Kisielewskiego 16.00 – 24.00

Mogłoby istnieć tylko pięć procent obecnej sztuki polskiej… Ćwiczenia kuratorskie Agnieszki Sural.

Agnieszka Sural - realizuje  projekty artystyczne, kuratorka licznych wystaw (m.in. "Nieodkryte/Niewypowiedziane" w Nowym Teatrze). Animatorka kultury, współtwórczyni galerii Witryna na Pl. Konstytucji w Warszawie. Koordynatorka projektów interdyscyplinarnych oraz festiwali (m.in.  polska edycja Temps d’Image w CSW Zamek Ujazdowski), producentka dzieł sztuki, instalacji, performance’ów i spektakli w Polsce i zagranicą. Mieszka w Warszawie.
http://cjg.gazeta.pl/CJG_Warszawa/1,113103,9276819,Zrob_to_z____Agnieszka_Sural.html