Doświadczenie niepełnosprawności nieuchronnie wiąże się z dramatycznymi przeżyciami i zmaganiami, związanymi z istniejącym uszkodzeniem i niepełną sprawnością organizmu. Pogodzenie się z nieodwracalnością istniejącego stanu rzeczy i nabranie przekonania, że utracone wartości można zastąpić innymi, jest warunkiem wejścia osoby niepełnosprawnej na drogę rozwoju. Akceptacja tych dyspozycji i możliwości, które pozostały mimo uszkodzenia, jest podstawą funkcjonowania w społeczeństwie. Najpełniejsze warunki rozwoju osoby niepełnosprawnej stwarza jej aktywne uczestnictwo w rehabilitacji.

Obraz Marka Kraussa - niepełnosprawnego warszawiaka

Bardzo ważną częścią rehabilitacji społecznej jest przygotowanie rodziny i najbliższego otoczenia osoby niepełnosprawnej, a także całego społeczeństwa do współżycia i współpracy z człowiekiem z niepełną sprawnością. W tym celu konieczne jest upowszechnianie wiedzy o niepełnosprawności, o możliwościach rehabilitacji osób niepełnosprawnych, o możliwościach i ograniczeniach tych osób, a w konsekwencji o tym, w jakim zakresie osoby te mogą, a nawet powinny radzić sobie same, a w jakim potrzebują pomocy. Bardzo ważną rolę mają tutaj do odegrania środki masowego przekazu, a mianowicie wiele bowiem zależy od sposobu prezentowania problemów ludzi niepełnosprawnych i służb rehabilitacyjnych przez prasę, radio, telewizję.

Dodatkowym aspektem rehabilitacji jest to, iż kuracja musi być powszechna czyli udostępniona każdemu potrzebującemu. Musi dotyczyć wszystkich istniejących specjalizacji lekarskich. Musi być bezpłatna, gdyż wtedy korzystają z niej korzystać najbiedniejsi, a tym samym zmniejsza się potrzeba utrzymywania osób kalekich przez całe społeczeństwo.

Jednym z elementów leczenia niepełnosprawnych jest uczestnictwo w turnusach rehabilitacyjnych. Uczestnictwo w turnusie rehabilitacyjnym jest podobną formą do pobytu w sanatorium, jednak nie jest świadczeniem zdrowotnym. W założeniu ma wspomagać rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych, polega na zorganizowanej aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku. Ostatecznym celem rehabilitacji jest osiągnięcie najwyższego możliwego poziomu samodzielności i niezależności osoby niepełnosprawnej, przejście z pozycji biorcy na pozycje dawcy.

Godność, podobnie jak wolność i miłość należy do podstawowych cech osoby ludzkiej i zarazem jej niezbywalnych praw. Papież Jan Paweł II wielokrotnie podkreślał, że właśnie osoby w jakikolwiek sposób upośledzone mają “szczególne prawo do naszego szacunku, uznania i miłości”, a także, że “zdrowie fizyczne czy psychiczne nie dodaje ani nie odejmuje niczego osobie; co więcej, cierpienie może nadać jej szczególne prawa wobec nas”.

Projekt współfinansowany przez Mazowieckie Centrum Polityki Społecznej.