W ujęciu tradycyjnym należą do nich te zwierzęta, które trzymamy z własnej woli w domach lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie w warunkach jakie im zapewniamy.
Są to więc tzw. zwierzęta towarzyszące.
W warunkach miejskich należą do nich głównie psy i koty ale oprócz tego jeszcze niezliczona ilość innych gatunków rodzimego lub egzotycznego pochodzenia.

Co trzymamy w domach?
Hodujemy wszelkiego rodzaju gryzonie od szczurów i chomików poczynając a na białych myszkach kończąc, ptaki z różnych stron świata (kanarki, papużki faliste, nimfy, gwarki, zeberki, ryżowce, nierozłączki, itd.), płazy (żaby, traszki, aksolotle, itd.) i gady (boa, pytony, węże zbożowe, koralowe, bananowe i kobry, żółwie wodne i lądowe, jaszczurki), pająki, inne bezkręgowce (modliszki, patyczki, żuki różnego rodzaju, świerszcze, itp.), rybki akwariowe i stawowe, itd...

Ostatnio do zwierząt domowych zaczyna się zaliczać małe kucyki, świnki wietnamskie, małe koniki oraz kozy syryjskie.
Pomysłowi ludzie modyfikują dla swojej przyjemności organizmy żywe miniaturyzując je dzięki krzyżówkom i manipulacjom genetycznym.

Czy to jest właściwe?
Przy okazji powstaje również wątpliwość - czy opiekunowie domowych zwierzyńców potrafią zapewnić swoim podopiecznym należyte warunki bytowe?
W większości przypadków zapewne tak, szczególnie gdy myślimy o typowych zwierzętach domowych jak psy czy koty albo chomiki, papużki, rybki akwariowe, itp. Inne zwierzęta bardziej egzotyczne i mniej popularne mają często bardzo wysokie wymagania hodowlane, których przeciętny hodowca, a tym bardziej początkujący, nie jest w stanie zapewnić. To powoduje zaburzenia rozwojowe lub zdrowotne i często prowadzi do śmierci zwierząt. Niestety łatwy dostęp do rożnych zwierząt o dużych wymaganiach dla każdego chętnego sprzyja temu niekorzystnemu zjawisku i cierpieniom zwierząt.

Zatem zanim ktoś się zdecyduje na nabycie atrakcyjnego zwierzątka powinien najpierw zastanowić się czy może mu zapewnić odpowiednie warunki.

O tym jakie są wymagania hodowlane dla danego zwierzęcia powinien uzyskać informacje z wiarygodnej literatury, a ostatnio w Internecie z kompetentnej strony WWW opisującej zasady opieki nad danym gatunkiem. Należy przy tym obliczyć koszty przystosowania pomieszczenia do ustawienia terrarium o odpowiednich wymiarach, jego urządzenia i utrzymania odpowiednich warunków mikroklimatycznych (temperatura, wilgotność, oświetlenie), oraz kosztów i pracochłonności żywienia, a także utrzymania czystości i higieny pomieszczenia.
Z pozoru łatwe do utrzymania psy i koty są często bardzo zaniedbywane a nawet porzucane lub w okrutny sposób traktowane.

Dlaczego tak się dzieje?
Często wskutek nieprzemyślanych decyzji przy zakupie (brak czasu, nieświadomość faktu, iż np. pies wymaga, co najmniej 3 razy dziennie, spacerów i co roku 2 razy wyjeżdżamy na urlop (wakacje, ferie zimowe, „długie” weekendy, wyjazdy służbowe, itp. okazje).
Nie zastanawiamy się też nad tym, że trzeba zwierzaka karmić i niekiedy to dużo kosztuje, że zwierzę trzeba szczepić i odrobaczać regularnie oraz niekiedy leczyć, a także kąpać i czesać oraz poświęcać mu swój czas na zabawy z nim.
Wiedzieć też trzeba, że niekiedy zwierzę będzie niszczyć lub brudzić nasze mieszkanie albo niszczyć rośliny w naszym ogrodzie. W końcu to jest żywe zwierzę a nie zabawka czy ozdoba lub mebel.
Często też psa biorą w opiekę ludzie nie mający żadnego pojęcia na temat psychologii czworonoga.
Najczęściej tacy ludzie biorą psa rasy trudnej do wychowania i po pewnym czasie okazuje się, że nie potrafią sobie z nim poradzić.
Taki zwierzak zasila wówczas rzeszę psów na ulicy albo w schronisku.

W Warszawie oprócz zadbanych i tych nieco mniej zwierząt domowych żyją zwierzęta domowe zdziczałe wałęsające się po ulicach.
Zwierzęta bezdomne, pierwotnie domowe, stanowią istotny problem etyczny i społeczny.
Pierwszym jest kwestia nieodpowiedzialnego i niehumanitarnego traktowania zwierząt w Polsce, a drugim to skutki tych działań.
Zwierzęta bezdomne i biegające bez należytego nadzoru (samopas, włóczące się czasowo) wałęsając się po ulicach stanowią duże zagrożenie epidemiologiczne (wścieklizną, mimo tego, że w Warszawie praktycznie nie występuje) oraz ruchu drogowego i bezpośredniego zdrowia i życia mieszkańców (pogryzienia, mordercze ataki), a szczególnie małych dzieci (bezbronnych wobec dużych psów).