Taki eksperyment skierowany do młodego widza, a będący luźnym połączeniem tekstów dotyczących natury, kobiecości, wchodzenia w dorosłość, pragnień, narzeczeństwa, zamążpójścia, macierzyństwa, namiętności. Tekstów przedstawicieli bohemy z ubiegłego wieku, m.in. Stanisława Przybyszewskiego, Zofii Nałkowskiej, Jana Augusta Kisielewskiego, Marii Komornickiej i in.

Muszę wyznać, że ta produkcja mnie w ogóle nie porwała, a wręcz momentami byłam bardzo znudzona. A to z uwagi na pójście w daleko idący symbolizm, na tle, którego inscenizowane teksty były mało czytelne i niezrozumiałe. Ja wierzę w inteligencję młodego odbiorcy, ale czy jest on w stanie zrozumieć powód, dla którego Joanna Drozda jako Maria Komornicka wyłamuje sobie zęby i pluje krwią? Jak dla mnie to było po prostu nieestetyczne.  „Estetyczna” zaś była postać Dagny, pięknej muzy i femme fatale, ubrana w suknię futrzaną, uwielbiana przez Młodzieńców Dekadentów. Taka swoista przeciwwaga.

Spektakl mnie wyraźnie nudził, a ożywiałam się jedynie podczas „wejść” Piotra Polaka, szaleńczego i bardzo ekspresyjnego w ukazywaniu namiętności zarówno jako Jan August Kisielewski, jak i Szalona Julka. Zaiste był aktorsko wyśmienity.

Trzy klatki, gorset, pensjonarskie suknie, ręczne megafony mają nadać spektaklowi jasne przesłanie: dojrzewanie i poszukiwanie samego siebie wyraża się w takich samych dylematach niezależnie od epoki. Ale z racji właśnie epoki i stosownych dlań konwenansów, skrępowania zasadami  i tradycją są one wyrażane w nieco inny sposób.

Na spektakle, które zrobiły na mnie wrażenie, wybieram się po jakimś czasie ponownie. W tym przypadku poszukam sobie innych doznań i wybiorę inny spektakl.

• Premiera: 18 II 2011
• Spektakl trwa 1,5 h