Imieniny:
Szukaj w serwisieWyszukiwanie zaawansowane

Stacje radiowe

2006.12.02 g. 00:30

Koncert symfoniczny pod dyrekcją Jana Krenza

Program 2 Polskiego Radia...
...zaprasza na koncert symfoniczny Polskiej Orkiestry Radiowej pod dyrekcją Jana Krenza z udziałem solistki Ewy Pobłockiej.

niedziela, 10 grudnia 2006 r. godz. 18.00
Studio Koncertowe Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego

 

W programie koncertu znajdują się następujące utwory:
Gioachino ROSSINI - Sonata nr 2 A-dur na smyczki,
Wolfgang Amadeus MOZART – Koncert fortepianowy c-moll KV 491,
Dmitrij SZOSTAKOWICZ - Symfonia nr 9 op. 70

 

Jan Krenz obchodzi w tym roku podwójny jubileusz: 80. urodziny oraz 60-lecie pracy artystycznej. Niedzielny koncert jest kolejnym organizowanym z tej okazji przez Program 2. Pierwszy odbył się 5 lutego br.

 

Bilety do nabycia na godzinę przed koncertem w kasie Studia Koncertowego Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego, Warszawa ul. Modzelewskiego 59 wejście od ul. Woronicza 17, tel. 022 645 54 39.  Informacje: tel. 022 645 52 52  fax  022 645 59 52.

Koncert będzie transmitowany na antenie Dwójki.

 

W grudniu ukaże się dwupłytowy album z muzyką w wykonaniu Polskiej Orkiestry Radiowej pod dyrekcją Jana Krenza. Na pierwszej płycie znajdują się utwory: Wojciecha Dankowskiego Symfonia D-dur, Antoniego Milwida Sinfonia concertante na obój i orkiestrę, Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego Symfonia nr 1 B-dur. Na drugiej zaś trzy Symfonie Wolfganga Amadeusza Mozarta: nr 40 g-moll, nr 35 D-dur „Haffnerowska” i nr 41 C-dur „Jowiszowa”.

 

Dodatkowe informacje:
Dział Public Relations Polskiego Radia S.A. - Katarzyna Rutkowska – Newman: tel.: (22) 645 51 72 lub 508 011 317; e-mail: katarzyna.rutkowska@polskieradio.pl

 

Jan Krenz,

dyrygent i kompozytor; ur. 14 lipca 1926, Włocławek. Podczas okupacji kształcił się pod kierunkiem Zbigniewa Drzewieckiego (fortepian) i Kazimierza Sikorskiego (kompozycja). W latach 1945-47 odbył studia muzyczne w klasie dyrygentury Kazimierza Wiłkomirskiego i klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, którą ukończył z odznaczeniem. Jako dyrygent zadebiutował w 1946 w Łodzi. W latach 1947-49 był dyrygentem Filharmonii Poznańskiej. W 1949 związał się z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach,  gdzie współpracował do 1951 z Grzegorzem Fitelbergiem. Po jego śmierci w 1953 został dyrygentem i dyrektorem zespołu. Pozostał na tym stanowisku do 1968. W latach 1968-73 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Wielkiego w Warszawie. Równocześnie był dyrygentem orkiestry Danmarks Radio w Kopenhadze, współpracował z orkiestrą Yomiuri Nippon Symphony w Tokio oraz prowadził gościnnie takie zespoły jak: Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, Filharmonia Leningradzka, Concertgebouw Orchestra w Amsterdamie. W latach 1979-82 piastował funkcję Generalmusikdirektor miasta Bonn prowadząc orkiestrę Beethovenhalle. W latach 1983-85 współpracował z Radiem Holenderskim w Hilversum. Uczestniczył regularnie w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, otrzymując dwukrotnie – w 1969 i 1974 – nagrodę „Orfeusza” za wykonania muzyki polskiej, oraz w festiwalach w Edynburgu, Bergen, Pradze, Montreux, Osace i Wiedniu. We wrześniu 2005 objął stanowisko dyrektora artystycznego i I dyrygenta Filharmonii Krakowskiej.
Jan Krenz jest laureatem wielu nagród, m.in. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1952), Nagrodę Państwową II stopnia (1955), Nagrodę Muzyczną Miasta Katowic (1957), dwukrotnie nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1968 i 1996), Nagrodę Państwową I stopnia (1972), nagrodę „Diamentowa Batuta” z okazji 70-lecia Polskiego Radia (1995), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2005) oraz liczne międzynarodowe nagrody za nagrania płytowe.
Jan Krenz jest jednym z najwybitniejszych dyrygentów polskich, ale również komponuje. Wcześniej debiutował jako kompozytor niż dyrygent: w 1943 roku w okupowanej Warszawie, na konspiracyjnym koncercie wykonany został jego I Kwartet smyczkowy. Potem intensywniejszej pracy twórczej przeszkadzała błyskotliwa kariera dyrygencka, między kolejnymi utworami bywały wieloletnie przerwy, aż w końcu Jan Krenz postąpił jak... Gustav Mahler: podzielił rok na dwie części i przez siedem miesięcy postanowił dyrygować, pięć zaś poświęcać na komponowanie. I od roku 1982 zaczęły się pojawiać mniej więcej regularnie nowe kompozycje. Nigdy natomiast Jan Krenz nie przestawał dyrygować i choć sam uważa się w równym stopniu za dyrygenta i kompozytora, to przecież jego kompozytorska sława z pewnością nie dorównuje dyrygenckiej.
Jest dyrygentem bardzo wszechstronnym. Sam tak mówił o sobie: „Kiedyś chciano nazywać mnie dyrygentem od muzyki współczesnej. Przecież tyle razy występowałem na «Warszawskich Jesieniach», prowadziłem tyle prawykonań współczesnych utworów, sam jestem kompozytorem «współczesnym». Kiedy indziej znowu klasyfikowano mnie jako specjalistę od klasyków wiedeńskich, bo dużo dyrygowałem klasyką. Ale prawdziwy dyrygent powinien mieć jak najszerszy repertuar. Takim dyrygentem był właśnie Karajan. Ileż on dyrygował muzyką współczesną! Wcześniejsza generacja, pokolenie Furtwänglera, Mitropoulosa czy Ansermeta, miała repertuar znacznie węższy. Ja jestem ciekaw różnych epok, różnych stylów i partytur. Jest jednak pewien okres w muzyce - Monteverdi, później Haendel, Bach, czyli barok - którego poniechałem. To jest muzyka dla specjalistów właśnie. W tej epoce trzeba siedzieć, ona ma dużo tajemnic. Od klasyków wiedeńskich, od "papy" Haydna - jak to się kiedyś mówiło - poprzez cały wiek XIX, klasykę XX wieku, aż do współczesności, to jest repertuar współczesnego dyrygenta. A więc szeroki repertuar. Co nie przeszkadza mi skupiać czasami zainteresowania na pewnych kompozytorach, ostatnio na twórczości Mozarta i Beethovena. Ale frapują mnie również późni romantycy, którzy rozbuchali muzykę do ostateczności. To jest przede wszystkim Mahler, ale także Skriabin, nawet Rachmaninow, do którego mam słabość. No i stale interesuje mnie klasyka XX wieku z Bartókiem na czele.”
Niestety, w salach koncertowych mamy do czynienia z dość ograniczonym repertuarem. Nie ma w nim muzyki dawniejszej, ale nie ma też muzyki współczesnej, która dla większości słuchaczy jest obca. „Obecnie pewnie 90 procent wykonywanej muzyki to muzyka klasycyzmu i romantyzmu. To jakaś anomalia, coś dziwnego. Taki jednostronny repertuar zatyka słuchaczom uszy, przez umiłowanie Brahmsa czy Czajkowskiego nie potrafią oni usłyszeć melodii w Lutosławskim czy Messiaenie. Zawsze tłumaczę, że tam jest melodia, tylko inna. Słyszę: «Nie, już Szymanowski nie miał melodii.» Boże, jaka tam jest melodyka wspaniała, cudowna. Inna, to prawda - wybujała, kapryśna, połamana, z wielkimi interwałami, wzbogacona. Ale przecież nie możemy melodii opierać tylko na sekundach i trójdźwiękach, musimy otwierać słuchaczom uszy!” (cytaty z wywiadu zamieszczonego w „Studio” 1993 nr 7)

 

WAŻNIEJSZE KOMPOZYCJE:
Tryptyk na głos i fortepian (1946)
Symfonia nr 1 * (1947-49)
Serenada klasyczna na małą orkiestrę * (1950)
Dwie śpiewki (Smutna i Wesoła) na chór a cappella * (1950)
Kwartet na flet, obój, klarnet i fagot (1950)
Taniec symfoniczny na orkiestrę (1951)
Serenada wiejska na małą orkiestrę (1951)
Rapsodia na orkiestrę smyczkową, ksylofon, tam-tam, kotły i czelestę * (1952)
Concertino na fortepian i małą orkiestrę * (1952)
Musica per clarinetto solo * (1958)
Capriccio na 24 instrumenty (1961-62)
Messa breve per coro e campane * (1982)
Maski, tryptyk symfoniczny na orkiestrę (1982-85)
Musica da camera (Quartetto no. 3) per quartetto d’archi * (1983)
Sonatina per due violini soli * (1986)
Epitaphion na orkiestrę * (1989-90)
Symfonia nr 2 (quasi una fantasia) * (1989-92)
Sinfonietta per fiati * (1994-95)
Impromptu pour violoncelle * (1997)
Symfonia nr 3 (2001-2003)
Aria i Perpetuum mobile  na orkietsrę smyszkową (2004)
Uwertura (2005)

 

LITERATURA WYBRANA:
Helman Zofia Krenz Jan. w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997
Kydryński Lucjan Jan Krenz, PWM, Kraków 1960
Markowska Elżbieta Jana Krenza pięćdziesiąt lat z batutą. Rozmowy o muzyce polskiej, PWM, Kraków 1996
Schaeffer Bogusław Krenz Jan. w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Second Edition (ed. Stanley Sadie), vol. 13, Macmillan Publishers Limited, London 2001

Materiały ze strony Polskiego Centrum Informacji Muzycznej
www.polmic.pl


Polska Orkiestra Radiowa
Zaraz po zakończeniu drugiej wojny światowej, w 1945 roku, skrzypek i dyrygent Stefan Rachoń założył orkiestrę, która spełniać miała wielorakie zadania.
W praktyce lwią część repertuaru stanowiła muzyka popularna, często nawet rozrywkowa. Do podstawowych obowiązków zespołu należało dokonywanie nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i Telewizji, które stanowiły wówczas jedną instytucję. Nie można zapomnieć też o publicznych występach podczas uroczystych koncertów i festiwali. Tak było przez trzydzieści lat.
 W połowie lat siedemdziesiątych w profilu artystycznym orkiestry zaczęły zachodzić istotne zmiany. Pojawili się nowi dyrygenci, pełniący również funkcje dyrektorów artystycznych. W latach 1976-1980 na czele orkiestry stał Włodzimierz Kamirski. Konsekwentnie wprowadzał nowy repertuar, dążąc do przekształcenia zespołu w orkiestrę symfoniczną. Dzieło jego kontynuował Jan Pruszak (1980-1988), potem Mieczysław Nowakowski (1988-1990). Za kadencji Tadeusza Strugały (1990-1993) orkiestra uzyskała dzisiejszą nazwę i przeniosła się z niezbyt wygodnego studia M-1 przy ul.Myśliwieckiej do nowej siedziby przy ul.Woronicza. Zaczęła nagrywać i występować w nowej sali koncertowej Polskiego Radia, która wkrótce uzyskała zaszczytne miano Studia im. Witolda Lutosławskiego. Studio, w którym miejsca może zająć ponad czterystu słuchaczy, wyposażone jest w nowoczesną aparaturę, umożliwiającą nagrania i transmisje radiowe koncertów. Zasłynęło, daleko poza granicami Polski swoją wspaniałą, niepowtarzalną akustyką.
 W roku 1993 szefem artystycznym Polskiej Orkiestry Radiowej został Wojciech Rajski. Obejmując Polską Orkiestrę Radiową, odnowił zespół organizując specjalne przesłuchania i egzaminy w efekcie których zaangażował wielu młodych, pełnych entuzjazmu muzyków. Do codziennych obowiązków orkiestry należą nagrania archiwalne dla Polskiego Radia oraz koncerty publiczne w Studiu Lutosławskiego. Gdy czas na to pozwala Polska Orkiestra Radiowa wyrusza w podróże artystyczne poza granice kraju. Gościła między innymi we Francji, Włoszech, Szwajcarii, Szwecji, Holandii, Luksemburgu,  Austrii, Hiszpanii, Niemczech i Czechach wszędzie spotykając się z gorącym przyjęciem publiczności i uznaniem krytyków muzycznych. Na przykład 8 maja 1995 roku zespół uczestniczył w galowym koncercie w Darmstadt z okazji 50 rocznicy zakończenia II wojny światowej. Z niemieckimi solistami i połączonymi chórami z Polski i Niemiec, w obecności Krzysztofa Pendereckiego wykonano jego Pasję według Św. Łukasza. We Włoszech orkiestra wystąpiła m.in. w słynnym mediolańskim teatrze La Scala, w Audytorium Lingotto w Turynie,   w Holandii w sali Concertgebouw w Amsterdamie, w Niemczech w Alte Oper we Frankfurcie, a także w wielu innych znakomitych, renomowanych salach koncertowych Europy. Polska Orkiestra Radiowa brała udział w wydarzeniach promujących kulturę polską, zarówno w kraju jak i zagranicą – w Sali Ratusza w Sztokholmie inaugurowała obchody Roku Polskiego w Szwecji, z okazji 10-lecia nawiązania stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a Litwą dwukrotnie koncertowała w sali Filharmonii Wileńskiej, w dniu Święta Narodowego 11.listopada występowała w Operze Lwowskiej, w jej wykonaniu zabrzmiały utwory Wojciecha Kilara podczas wręczeniu kompozytorowi „Złotego Berła”- nagrody Fundacji Kultury Polskiej i podczas Gali Koncertowej na Targach Muzycznych Midem w Cannes.
Dnia 03.10.2005 w Theatre Royal de la Monnaie w Brukseli Polska Orkiestra Radiowa pod dyrekcją Wojciecha Rajskiego brała udział w koncercie galowym „Dziękujemy Europie” podsumowującym obchody 25-lecia powstania  Solidarności.
 Repertuar Polskiej Orkiestry Radiowej wciąż rozszerza się, co znajduje odzwierciedlenie w wydawnictwach płytowych Polskiego Radia oraz tak znanych firm jak EMI Classic, KOCH, cpo i Olympia. Orkiestra również nagrywa muzykę filmową, koncertowała pod dyrekcją Maurice Jarre, Micheala Kamena, Ennio Morrricone i Michela Legranda wykonując ich kompozycje.


Ewa Pobłocka
Należy do grona najwybitniejszych pianistów swego pokolenia - laureatka konkursów w Vercelli, Bordeaux i Warszawie. Koncertowała niemal we wszystkich krajach Europy, a także w obu Amerykach, Singapurze, Korei, Japonii i Australii. Podziwiano ją m.in. w Herkules-Saal w Monachium, Musikhalle w Hamburgu, Auditorio Nacional w Madrycie, Barbican Centre i Wigmore Hall w Londynie, Musikverein w Wiedniu, Lincoln Centre w Nowym Jorku, Glenn Gould Studio w Toronto. Grała recitale oraz występowała z tak znakomitymi orkiestrami, jak London Symphony Orchestra, English Chamber Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Florentino, Bayerischer Rundfunkorchester, Niederösterreiches Tonkünstlerorchester, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, Polską Orkiestrą Kameralną, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.
 Dokonała wielu nagrań dla takich firm fonograficznych, jak Deutsche Grammophon, Grüner § Jahr, Polskie Nagrania, Victor JVC, Pony Canyon, Conifer Records, KOS Warsaw Records, BeArTon, CD Accord, zdobyła szereg nagród fonograficznych - m.in. Płytę roku '96 i '98 magazynu STUDIO, dwie nagrody Polskiego Przemysłu Fonograficznego Fryderyk; za nagranie 20 Nokturnów Fielda otrzymała Medal Johna Fielda. Z ostatnich jej nagrań należy wymienić komplet Mazurków i Fantazję na tematy polskie op. 13 Fryderyka Chopina z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Jacka Kaspszyka, komplet Partit Jana Sebastiana Bacha, oraz komplet Nokturnów Gabriela Fauré, zarejestrowany dla wytwórni Victor JVC.
W kręgu zainteresowań i działań artystycznych Ewy Pobłockiej znajduje się również muzyka kameralna - współpracowała m.in. z Jadwigą Rappé, Ewą Podleś, Olgą Pasiecznik, Krzysztofem Jakowiczem, Piotrem Pławnerem i Kwartetem Śląskim.
Od października 2000 jest profesorem Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Zapraszana do jury krajowych i międzynarodowych konkursów muzycznych, zasiadała w jury Konkursu Chopinowskiego w 2005 r.
Laureatka dorocznej nagrody Ministra Kultury w 2004 r. odznaczona również w 2004 r. przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Biografia pochodzi ze strony www.poblocka.com
 



Opublikowal: Michał Pawlik
-
Serwis oprogramował Jacek JabłczyńskiCopyright(c) 2002 - 2014 Fundacja Promocji m. st. Warszawy