Wywiad ukazał się w kwietniowym miesięczniku Wiatr. Pierwszym w Polsce bezpłatnym piśmie o sportach wodnych.

Kliknij na zdjęcie okładki i pobierz cały numer w formacie PDF

 

 

 

Zofia Klepacka:
Oj, działo się naprawdę wiele. Zlicytowałam brązowy medal igrzysk, by zdobyć pieniądze dla Zuzi, mojej chorej sąsiadki i najwierniejszej fanki. Wspólnie z kibicami przez pięć tygodni uzbieraliśmy 87 tys. zł. Za tę akcję otrzymałam nagrodę fair play.

 

 

Tak, to była niezwykle wzruszająca chwila. Nie tęskniłam za medalem, bo zdobywając go na igrzyskach i sprzedając, wypełniłam moją misję. Ale kiedy znów zawisł na mojej szyi, na chwilę odebrało mi mowę. To najlepszy dowód, że gdy człowiek czymś się dzieli, to potem wszystko do niego wraca. Warto wyciągnąć dłoń do drugiego człowieka.

 

Chodzi już do zerówki. Walczy z mukowiscydozą z pewnymi sukcesami, ale wciąż potrzebuje opieki, pomocy i bardzo drogich leków. Prawdopodobnie kiedyś będzie potrzebny niezwykle kosztowny przeszczep płuc.

 

To prawda, po raz drugi zostałam mamą. Do Mariano dołączyła Marysia. Nie planowałam tak od razu drugiego dziecka, ale właściwie fajnie się to wszystko poukładało. Przy pomocy najbliższych, którzy tworzą taki mój zespół brzegowy, dość szybko po porodzie mogłam wrócić do treningów. Nie uwierzysz, ale już dwa tygodnie po przyjściu na świat Marysi stałam w Pucku na desce. Jak zwykle dobrym duchem we wszystkich sportowych sprawach był trener kadry Paweł Kowalski. Ogromne znaczenie miało wsparcie innych moich sponsorów – przede wszystkim firmy energetycznej PGE. Ciężko trenowałam przez cały ubiegłoroczny sierpień z myślą o zbliżających się mistrzostwach kraju. Dla niektórych były to chyba dość zaskakujące regaty – przyjechała Klepacka z pieluchami i znów zdobyła złoto. Co roku wybieram sobie jakieś regaty, które są moim sportowym celem. W minionym sezonie były to właśnie mistrzostwa Polski.

 

Mieszkam w rodzinnym domu w Zielonce. Dobrze się tam czujemy, dzieci potrzebują przestrzeni, kawałka ogródka. A do Warszawy przecież jest blisko, zawsze można wsiąść do samochodu i odwiedzić stare kąty.

 

 

Od zeszłego roku jestem ambasadorem marki Volkswagen Samochody Użytkowe i dlatego mogę korzystać z modeli tej marki. Będą mi one towarzyszyć w podróżach na zgrupowania i regaty aż do igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro. Jeżdżę dostosowanym do moich potrzeb volkswagenem caravelle comfortline (wersja przedłużona), a wkrótce być może przesiądę się do californii comfort-line, która jest właściwie małym samochodem kempingowym wyposażonym nawet w łóżko. Na pewno się przyda, gdy latem będę się przygotowywać do tegorocznych startów nad naszym polskim morzem. Zwykle na takie wyjazdy zabieram rodzinę. To dla mnie bardzo ważne, by dzieci miały gdzie odpocząć, kiedy trenuję.

 

Niczym. Nawet nie miałam prawa jazdy. To jest mój pierwszy samochód w życiu.

 

 

Wcale się nie czuję w tym samochodzie jak w busie. Mam automatyczną skrzynię biegów i czujniki cofania, które świetnie sprawdzają się na parkingu przed sklepem. Przednie i boczne poduszki powietrzne, dzięki którym czujemy się z dziećmi bezpiecznie. Siedzę wygodnie i wysoko – taka pozycja sprawia, że mój kręgosłup się nie męczy. Witek Dudziński, lekarz naszej kadry, z pewnością jest zadowolony, że jego podopieczna ma prawidłową postawę za kierownicą podczas długiej podróży na regaty. Poza tym fotel jest podgrzewany – nie sądziłam wcześniej, że to może sprawiać taką frajdę w chłodne poranki. Samochód jest pakowny, mieści nie tylko sprzęt do treningów, ale także wózek, rower i cały mój team wspomagający, bo ma aż osiem miejsc siedzących.

 

Na dzieci i młodzież czyha wiele pokus: komputery, telewizor, Internet. Trudniej wyciągnąć je na boisko lub choćby na trzepak na podwórku. Ale mimo to jest dość spora grupa, która chce trenować i garnie się do sportu. Problemem jest raczej to, że nie wszyscy potrafią uwierzyć w swoje możliwości. Dlatego staram się im mówić, że trzeba wierzyć we własne siły. Skoro zwykła Zośka z szarego podwórka została medalistką olimpijską, to znaczy, że warto mieć marzenia, bo mogą się spełnić.

 

Najpierw trzeba wywalczyć kwalifikację. Łatwo nie będzie, bo konkurencja w kraju jest silna. Kwalifikacje rozpoczną się w przyszłym roku. Będę trenować z naszą kadrą, ale także z zawodniczkami z zagranicy. Nie zamierzam się ograniczać do pływania na desce. Ciągnie mnie do żeglugi na katamaranach, sporo pracy fizycznej trzeba też wykonać na lądzie. Oczywiście, nie będę mogła być wszędzie tam, gdzie młodsze dziewczyny z kadry. Kiedy one będą jeździć na rowerach górskich gdzieś po hiszpańskich stokach, ja będę trenować blisko domu i dzieci, nie ma innej możliwości. Mariano chodzi już do przedszkola, więc moje dotychczasowe sportowe życie musi się nieco uporządkować.

 

Oczywiście, nasza kadra jest bodaj najlepszym teamem na świecie. Wiele zagranicznych ekip czerpie wzór z Polaków, prawie na każdym akwenie chcą z nami trenować. Reprezentacja jest naprawdę mocna, a jej zaplecze szerokie. Jesteśmy jak skoczkowie narciarscy. Tam odszedł Małysz i przyszedł Stoch. W polskim żeglarstwie regatowym odszedł Mateusz Kusznierewicz, dziś są Klepacka i Miarczyński. I jedno na pewno mogę obiecać: w Rio de Janeiro też będziemy walczyć o medale.

 

 

Rozmawiał Krzysztof Olejnik

Urodziła się w Warszawie w 1986 roku. Jest mistrzynią i dwukrotną wicemistrzynią świata w olimpijskiej klasie RS:X, brązową medalistką igrzysk w Londynie, mistrzynią Europy, zdobywczynią Pucharu Świata i czterokrotną mistrzynią świata w kategorii juniorek oraz młodzieżowej. Startowała na igrzyskach olimpijskich w Atenach (2004), gdzie zajęła 12. miejsce w klasie Mistral, oraz w Pekinie (2008), gdzie wywalczyła 7. miejsce w klasie RS:X.

Reprezentuje klub YKP Warszawa