Józef Michał Łukasiewicz był drugim (od 30 sierpnia 1792 roku do 20 marca 1793 roku) i piątym (od 20 listopada 1794 roku do 25 lipca 1796 roku) prezydentem Warszawy.

Łukasiewicz pochodził z rodziny Ormian Polskich, przybyłej do Warszawy z Kamieńca Podolskieg.
Był znanym i zamożnym kupcem, prowadził handel "turecki" i winny, a także był właścicielem domu przy Rynku. Poczynając od 1769 roku był wybierany do wielu odpowiedzialnych zadań i zaszczytnych funkcji, w tym jako radny zasłynął jako czołowy współpracownik Jana Dekerta. Jego podpis figuruje na "Memoriale miast", stanowiącym ukoronowanie słynnej "czarnej procesji" 24.XI.1789 r.
Po śmierci Dekerta objął funkcję prezydenta, co następnie potwierdziły wybory w 1791 r. Przyjął także po Janie Dekercie funkcję plenipotenta miast Wielkopolski.

Łukasiewicz był uważany przez sobie współczesnych za jednego z tych działaczy mieszczańskich, którzy wymiernie przyczynili się do dzieła reformy miejskiej, często nawet kosztem spraw prywatnych. Jego działalność obfitowała w wiele burzliwych wydarzeń, aż po rozwiązanie magistratu polskiego Warszawy 9 sierpnia 1796.
Wspomnieć warto, że żonaty był z Katarzyną z Augustynowiczów, wdową po kupcu Jakubie Muradowiczu, z którą miał syna Józefa Kazimierza. (Źródło: Andrzej Bohosiewicz)
W okresie Sejmu Wielkiego, podobnie jak Zakrzewski, blisko związał się z obozem reform.

Na urząd prezydenta Warszawy Łukasiewicz został powołany 20 listopada 1794 roku wraz z Andrzejem Rafałowiczem. Funkcję tą pełnił do 25 lipca 1796 roku.
Wtedy to Warszawa została przekazana przez rosyjskie władze okupacyjne stronie pruskiej i stałą się prowincjonalnym miastem Prus Zachodnich.

Władza Józefa Michała Łukasiewicza przypadła na koszmarny okres w życiu miasta.

Podbita i zrujnowana Rzeczypospolita po upadku Insurekcji Kościuszkowskiej stała się łupem trzech ościennych mocarstw: Austrii, Prus i Rosji.
W stolicy zapanowała drożyzna, głód i bieda.
Sytuację pogarszał fakt, iż władzę Łukasiewicza ograniczał drugi prezydent a także carski komendant miasta - generał Fiodor Buxhvden.
Generał wprowadził ostre zarządzenia policyjno-porządkowe, podporządkował sobie administrację i sądownictwo, narzucił cenzurę i rozpętał terror okupacyjny.