MAŁA NARRACJA

15,16, 17.10.2010 /// godz. 19:00 /// mała scena

"Kiedy postanowiłem napisać Małą narrację, zacząłem myśleć, co ja mam takiego, co jest dla mnie mocne. Poczułem, że mam dwie rzeczy; jedna to ta, że jestem wnukiem, a druga - ten cały mój świat sztuki nowoczesnej. W końcu cechą szczególną tego rodzaju teatru jest bezpośrednia relacja z rzeczywistością - z dokumentem, z autobiografią, z tym, co nas otacza. (...) Mała narracja jest też dla mnie między innymi spektaklem o pamięci. Pamięć to przestrzeń, gdzie najboleśniej odczuwamy paradoks nieobecności. Zwłaszcza gdy myślimy o ludziach, pamiętamy ciało, kontakt, jego fizyczność i jednocześnie cała nasza pamięć jest związana z tą nieobecnością. Opiera się na tym, że tego ciała nie ma."

Wojtek Ziemilski

„(…) Ziemilskiemu udała się rzecz niezwykła. Opowiedział nam swoją własną historię, jakże ważną i urzekającą w swojej wyjątkowości. Wypluł w nasze twarze gorycz, która zbierała się w nim i zbiera od 2006 roku. I jednocześnie zdołał ją uogólnić, sprowadzić do doświadczenia zbiorowego, udowodnić nam, że ta jego historia dotyczy każdego z nas. Rzadko kiedy zdarza się oglądać dzieło sztuki jednocześnie precyzyjnie, po mistrzowsku pomyślane i wykonane, a przy tym emocjonalne i osobiste. Z otwartymi ustami klaszczę na stojąco.” Jolanta Nabiałek/Teatralia/ Wrocław 12 listopada 2009

„(…) jednak uważam, że „Małą Narrację” warto obejrzeć. Niewątpliwie dotyczy ona bardzo rzeczywistego i aktualnego problemu, a do tego przedstawia go w oryginalny i przemawiający do wyobraźni sposób. Osobiste nawiązania, choć mogą budzić kontrowersje, dodają jednak spektaklowi siły (…)” Aleksandra Kamińska  „Prawo do narracji” / Dziennik Teatralny / Kraków, 27 kwietnia 2010

„(…) fragmenty rozmaitych recenzji teatralnych, zdjęcia z przedstawień - wszystko to tworzy gigantyczny chaos. Ma to być niby nowy gatunek teatralny posługujący się nowoczesnym językiem teatru, nową estetyką (raczej antyestetyką), gdzie nie treść, a forma stanowi dominantę. Na scenie Teatru Studio powstał nikomu niepotrzebny dziwoląg. Publiczność zaś (…)” Temida Stankiewicz-Podhorecka / "IPN zwierzyną łowną" / Nasz Dziennik nr 93

„(…) Wykonawca nie decyduje się na najdelikatniejsze nawet podkreślenie wagi którejś z nich. Nie wyniesiemy z „Małej Narracji” przekonania, że coś wiemy.

Po przedstawieniu pozostaje wrażenie oszołomienia i zaskoczenia szlachetną prostotą użytych środków. Wyłania się z nich jakość przeżycia teatralnego, obok której trudno przejść obojętnie. Zanegowanie aktorstwa na rzecz reprezentacji poglądów i skonfrontowania widza z własną historią buduje poczucie (…)” Hubert Michalak „Nie sądźcie” / artPapier / 9 (153) / 2010