Magią Internetu przywołani, Warszawiacy pojawili się wieczorem, 7.04.2005 roku, na całej długości Alei Jana Pawła II.

Aleja imieniem Ojca Świętego, Papieża Polaka, Jana Pawła II rozpoczyna się od skrzyżowania z Alejami Jerozolimskimi przy Dworcu Centralnym a kończy za rondem zwanym zwyczajowo Babka, a teraz (decyzją Rady Warszawy) "Radosława" (Zgrupowania AK Radosław).

Długość Alei Jana Pawła II to około 4100 m.

Dwupasmowa droga rozświetliła się tysiącami płomieni, które przynieśli mieszkańcy Warszawy.

Wydawało mi sie, że o 21:30 przybyło tam ponad połowa warszawiaków.
I tych mieszkających od zawsze w Warszawie jak i tych zamieszkałych od niedawna.
Wśród słowiańskich rysów widać było również ciemne twarze, a także takie, których rysy pochodzą z dalekiego wschodu.

O godzinie 21:37 rozległy się, na całej długości Alei, dźwięki klaksonów samochodów, które utknęły w olbrzymim czterokilometrowym korku.
Trwało to, co najmniej minutę, a może dłużej.
Wszyscy obecni ujęli się za ręce tworząc wspólnotę, która swe myśli i modlitwy poświęcała w tej chwili, wspólnie, Janowi Pawłowi II, Wielkiemu Papieżowi, Naszemu Papieżowi.

Gdy zamilkły klaksony nastała chwila ciszy i skupienia.
I nagle wybuchła eksplozja oklasków.

Tak jakby warszawiacy dziękowali Janowi Pawłowi II, w jego Alei, za Jego Słowa.
Słowa, które sprawiają, że odżywa między nami więź i stajemy się lepsi.

Dzisiejsza obecność tysięcy warszawiaków na tej ulicy, ze światłem dla Papieża, świadczy o tym, że Jego nauki są w naszych sercach.

Dziękujemy Ci Ojcze Święty za Twoje życie dla nas.

I warto również zauważyć, że na Pałacu Kultury i Nauki zapłonęły krzyże a od strony wschodniej wisi olbrzymi portret Papieża.

dodał/a: Michał Pawlik