www.warszawa.plLogin | Usenet | Klub | Linki
Tematy: AdministracjaHistoriaLudzieSpołecznośćGeografiaArchitekturaRozrywkaRozwójPrzyrodaTurystykaGastronomiaMediaEdukacjaKomunikacjaBezpieczeństwoSportUsługiKulturaProblemyPraca
Extra: MapaPanorama ▪ Wydawnictwa ▪ UE ▪ Galeria
reklama
Warszawa > Administracja > Prezydenci Warszawy

Prezydenci Warszawy

Stanisław Wyganowski

Stanisław Wyganowski został wybrany na Prezydenta m.st. Warszawy przez Zgromadzenie Wyborcze – radnych stolicy – 25 czerwca 1990 roku. Obowiązki te pełnił uprzednio od 27 stycznia do 27 maja tegoż roku, powołany na to stanowisko przez ówczesnego Premiera Tadeusza Mazowieckiego.

Od 1950 roku pracował kolejno w instytucjach związanych z gospodarką miejską: Instytucie Budownictwa Mieszkaniowego, Biurze Projektów Warszawa Północny-Wschód, Pracowni Urbanistycznej Województwa Warszawskiego, Instytucie Urbanistyki i Architektury (początkowo jako pracownik naukowy, a następnie dyrektor tegoż Instytutu). Równolegle w latach 1960–1970 prowadził wykłady na Politechnice Warszawskiej i Gdańskiej. W latach 1968–1972 został powołany na członka komitetów Polskiej Akademii Nauk – Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju oraz Komitetu Architektury i Urbanistyki.

W 1974 roku wyjechał na kontrakt do Algierii, gdzie pracował w polskiej ekipie nad planem miasta Algier. W 1980 roku wrócił do kraju i podjął pracę na stanowisku docenta w Instytucie Kształtowania Środowiska.

Od 1982 roku jako członek NSZZ "Solidarność" był delegatem do Komitetu Instytutów Resortowych oraz delegatem Towarzystwa Urbanistów Polskich do Komitetu Porozumiewawczego Związków Twórczych.

W latach 1968–1973 był przedstawicielem tegoż Towarzystwa w Biurze Międzynarodowej Federacji Mieszkalnictwa, Urbanistyki i Planowania Przestrzennego.

Po przejściu na emeryturę w 1982 roku pracował jako niezależny ekspert, był honorowym członkiem TUP, piastując funkcje we władzach Towarzystwa. W 1997 roku został wybrany Prezesem Zarządu Głównego TUP.

Jako Prezydent Warszawy pełnił funkcje Przewodniczącego Światowego Związku Miast Pokoju. Był delegatem Polski do Stałej Komisji Władz Lokalnych i Regionalnych przy Radzie Europy w Strasburgu, wiceprzewodniczącym Komisji Rządowo-Samorządowej przy Urzędzie Rady Ministrów oraz współzałożycielem Unii Metropolii Polskich. W latach 1990–1994 był Przewodniczącym Rady Fundacji Unii.

Obejmując stanowisko Prezydenta Warszawy w początkowym okresie transformacji ustrojowej, w momencie kształtowania autentycznego samorządu terytorialnego, określił wraz ze swoimi współpracownikami najpilniejsze zadania stojące przed władzami stolicy kraju:

  • otwarcie Warszawy na świat poprzez jej promocję, zwiększenie atrakcyjności, nawiązanie kontaktów z innymi metropoliami i organizacjami międzynarodowymi, wykorzystanie szczególnie korzystnego położenia Warszawy jako zwornika zachodniej i wschodniej części kontynentu;
  • działania organizacyjne, planistyczne, techniczne i inwestycyjne zmierzające do poprawy funkcjonowania miasta z pożytkiem dla mieszkańców, mając na uwadze rolę Warszawy jako stolicy kraju i znaczącej metropolii w tej części Europy, przy zachowaniu w miarę możliwości dziedzictwa kulturowego i tożsamości Warszawy.

Były to zadania długofalowe; w pierwszej kadencji samorządu III RP należało stworzyć w rządzie odpowiedni klimat i warunki dla ich realizacji.

Swoje credo w tym zakresie Stanisław Wyganowski zawarł w publikacji Jutro Wielka Warszawa wydanej w 1993 roku. Obserwowane obecnie zmiany w Warszawie zostały zapoczątkowane i mają swoje korzenie w pierwszej, niełatwej kadencji samorządu warszawskiego – to nie zawsze jest dostrzegane. Swego rodzaju ciągłość rozwoju jest sprawą naturalną w rozwoju wielkiego miasta, nawet tak doświadczonego przez historię jak Warszawa.

Stanisław Wyganowski ur. 7 grudnia 1919 roku jest doktorem nauk ekonomicznych, emerytowanym docentem Instytutu Kształtowania Środowiska. Studia uzupełniające w dziedzinie planowania przestrzennego i urbanistyki, w ramach stypendium rządu francuskiego, w latach 1964 i 1965.

Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku, w czasie okupacji hitlerowskiej w Armii Krajowej (m.in. w II Dywizji Piechoty, okręg "Jodła"), brał udział w akcji "Burza". Odznaczony: Krzyżem Armii Krajowej, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu "Polonia Restituta".

Marcin Święcicki

Marcin Święcicki pełnił urząd Prezydenta Warszawy od listopada 1994 do marca 1999 r.

W programie 7 priorytetów warszawskiej polityki przedstawił wizję Warszawy jako miasta metropolitalnego o znaczeniu ponadregionalnym w nowej Europie Centralnej. Wytyczył priorytet dla transportu publicznego w szczególności szynowego, wielkomiejskiego przekształcenia centrum miasta, poprawy bezpieczeństwa, wysokich standardów ekologicznych, otwarcia na inwestycje prywatne, poprawy standardów obsługi mieszkańców.

W czasie jego prezydentury stolica stała się jednym z największych placów budowy w Europie – powstały nowoczesne biurowce, centra handlowe, sklepy i budynki użytkowe. Wybudowano wieżowce, m.in. Warszawskie Centrum Finansowe, Ilmet, Daewoo, Reform Plaza, budynki biurowe i handlowe wzdłuż nowych Alej Jerozolimskich oraz centra biznesowe wkomponowane w istniejącą zabudowę: Aktyn, Sienna, Kaskada, Norway House, Roma Office Center, Saski Business Park. Na placu Teatralnym odtworzono historyczną fasadę pałacu Jabłonowskich, siedzibę dawnego ratusza. Przy pl. Trzech Krzyży zabudowano pierzeję wschodnią (Holland Park) i oddano do użytku hotel Sharaton. Wielkie kompleksy biurowe powstały w miejscach upadających przedsiębiorstw przemysłowych na Służewcu, Woli i Bemowie. Zmodernizowano ciąg kamienic wzdłuż ulicy Pańskiej zachowując historyczne fasady. Duże znaczenie miało oddanie do użytku gmachu Biblioteki Uniwersyteckiej na Powiślu i budynku Sądu Najwyższego na placu Krasińskich. Powstało ok. 30 supermarketów.

W 1995 r. prezydent Święcicki dokonał otwarcia fragmentu pierwszej linii metra, z Kabat do stacji "Politechnika", a w 1998 r. do stacji "Centrum".

Za czasów jego kadencji rozpoczęto również budowę mostu Świętokrzyskiego i stworzono warunki do budowy mostu Siekierkowskiego. Budowa trasy Siekierkowskiej wymagała zmiany dawniejszego planu. Nowy przebieg trasy, mimo iż bardziej korzystny dla mieszkańców osady Siekierki, wywołał ponad 600 protestów, z których każdy musiał być oddzielnie rozpatrzony, co zajęło ponad 2 lata.

Oprócz tego w latach urzędowania prezydenta Święcickiego kontynuowano budowę trasy Prymasa Tysiąclecia, przeprowadzono modernizację Nowego Światu, zaawansowana została budowa pierwszej w Polsce spalarni śmieci na Targówku, przygotowano budowę oczyszczalni ścieków w Wilanowie, zbudowano dziewięć basenów (w tym olimpijskiej pływalni "Warszawianka") i hal sportowych, wytyczono 700-kilometrową sieć ścieżek rowerowych. Prezydent doprowadził też do przywrócenia, po 30 latach przerwy, komunalnego budownictwa mieszkaniowego, zwrotu prawowitym właścicielom około 1000 nieruchomości.

W czasie jego prezydentury wdrożono pierwszy w Polsce system informacji miejskiej czytelny zarówno dla mieszkańców jak i osób przyjezdnych.

Pod koniec kadencji na wniosek prezydenta Święcickiego, Rada Miasta przyjęła dwa strategiczne dokumenty: Strategię rozwoju Warszawy oraz Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy. We współpracy z władzami Uniwersytetu Warszawskiego opracowano koncepcję dzielnicy uniwersyteckiej na Powiślu z bezpośrednim dostępem do Wisły dzięki schowaniu Wisłostrady do tunelu.

Za jego kadencji kontynuowano prace nad wdrożeniem metropolitalnego ustroju Warszawy, rozpoczęte jeszcze przez jego poprzednika. Od 1996 r., kiedy prezydent Święcicki przedstawił rządowi i parlamentowi pierwszy projekt zmiany ustawy warszawskiej, uzgodniony z burmistrzami pozostałych 10 gmin warszawskich, aż do 2001 r. nie wprowadzono niezbędnych korekt ustroju.

W 1996 r. Marcin Święcicki dobrowolnie zrezygnował z mandatu poselskiego, aby móc skoncentrować się wyłącznie na sprawach warszawskich.

Przez 4 lata pełnił funkcję współprzewodniczącego ze strony samorządów Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Lokalnego. Był z wyboru przewodniczącym Rady, a następnie Zarządu Unii Metropolii Polskich, a także członkiem Zarządu Związku Miast Polskich. Przez cały okres swej kadencji 15% pensji przekazywał na cele charytatywne. Działał na rzecz upamiętnienia patriotycznych tradycji w Warszawie, m.in. wspierając z rezerwy budżetowej prezydenta miasta budowę pomników: Armii Krajowej, Marszałka Józefa Piłsudskiego (przed Belwederem), Monte Cassino, Polegli i Pomordowani na Wschodzie.

Po zakończeniu kadencji prezydenckiej Marcin Święcicki pełnił obowiązki radnego i prowadził działalność publiczną w innych formach, m.in. jako: doradca prezydenta Litwy ds. reform gospodarczych (wrzesień 2000 – luty 2001), konsultant Rady Europy ds. reformy samorządowej w Czarnogórze (od 2000 r.), przewodniczący Komitetu Wspierania Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich (od 1997 r.), członek zarządu Komitetu Opieki nad Zabytkami Starych Powązek (od 1999 r.) na zaproszenie Jerzego Waldorffa. Jako opiekun kombatantów, wyróżniony został honorowym członkostwem Związku Powstańców Warszawskich oraz Odznaką Za Zasługi Światowego Związku Żołnierzy AK.

Jako wiceminister w Ministerstwie Gospodarki (od września 1999 do sierpnia 2000 r.) był członkiem zespołu negocjującego wejście Polski do Unii Europejskiej oraz przewodniczył międzyresortowemu zespołowi, który opracował pierwszy rządowy raport o kosztach i korzyściach integracji Polski z UE.

Marcin Święcicki ur. w 1947 r., z wykształcenia ekonomista, w 1981 r. uzyskał tytuł doktora ekonomii. Przez dwa lata studiował w USA.

Jako minister Współpracy Gospodarczej z Zagranicą w rządzie Tadeusza Mazowieckiego (1989–1990) był współautorem programu transformacji polskiej gospodarki, w szczególności miał udział w spłaceniu polską produkcją w ciągu jednego roku długów wobec ZSRR wartości około 5 mld rubli i 2 mld dolarów, co oznaczało redukcję obciążeń dla polskiego budżetu kilkakrotnie głębszą niż przy spłacie długów zachodnich.

Paweł Piskorski

Paweł Piskorski objął urząd Prezydenta m.st. Warszawy 30 marca 1999 roku. Za priorytetowe uznał trzy obszary swojej pracy.

Pierwszy z tych obszarów to odrobienie wieloletnich zaniedbań w infrastrukturze miasta. Prezydent położył wielki nacisk na inwestycje infrastrukturalne – zwłaszcza w infrastrukturę drogowo-komunikacyjną. Średnioroczne wydatki na drogi w czasie obecnej kadencji są w Warszawie ponad cztery razy wyższe niż podczas kadencji poprzedniej, gmina Centrum przeznacza na inwestycje ogólnomiejskie ponad dziesięciokrotnie większą ilość funduszy.

Tak poważny wzrost środków przeznaczonych na inwestycje drogowe był możliwy dzięki zainicjowanej przez prezydenta Piskorskiego nowej polityce budżetowej.

Prezydent miasta, pełniąc jednocześnie do maja 2000 roku funkcję jednoosobowego zarządu gminy Centrum, sprawił, iż budżety miasta i gminy Centrum były komplementarne i pozwalały na efektywne ukierunkowanie wydatków inwestycyjnych.

Najważniejszym przedsięwzięciem drogowo-komunikacyjnym realizowanym przez samorząd warszawski są nowe mosty na Wiśle wraz z przylegającymi trasami. Razem z ukończeniem budowy mostu Siekierkowskiego przebudowany zostanie Wał Miedzeszyński oraz zrealizowana trasa Siekierkowska. Równolegle przebudowane zostaną dwa skrzyżowania: Aleje Jerozolimskie/Łopuszańska, rondo Zesłańców Syberyjskich. W ten sposób w lewobrzeżnej części miasta – jako pierwsza w Warszawie – zostanie domknięta obwodnica miejska.

Kadencja prezydenta Piskorskiego to także przyśpieszenie budowy warszawskiego metra (kontynuacja prac przy I linii, projektowanie II linii) – przede wszystkim dzięki efektywnym staraniom o stałe finansowanie tej inwestycji.

Do 2010 roku ma powstać w Warszawie zintegrowany system komunikacji szynowej – prezydentowi Piskorskiemu udało się przełamać w tej sprawie impas w rozmowach z PKP i do systemu włączona zostanie tzw. szybka kolej miejska (dzisiaj pozostająca w gestii PKP).

Istotne znaczenie dla bezpieczeństwa ekologicznego Warszawy mają prowadzone za kadencji Pawła Piskorskiego inwestycje proekologiczne, m.in. rozpoczęcie budowy Oczyszczalni Ścieków "Południe" oraz prace projektowe nad oczyszczalnią "Czajka II".

Drugi obszar to praca na rzecz poprawy bezpieczeństwa mieszkańców oraz porządkowanie miasta.

Trwa zainicjowana przez prezydenta budowa kompleksu hotelowo-mieszkalnego dla stołecznej policji. Jego ukończenie pozwoli na zatrudnienie w Warszawie ok. 1200 nowych policjantów.

W Warszawie wprowadzony zostanie monitoring wizyjny miejsc szczególnie zagrożonych. Skala tego przedsięwzięcia, realizowanego we współpracy ze stołeczną policją, nie ma precedensu w żadnym z polskich miast. Od końca listopada 2001 roku miejsca najbardziej zagrożone monitorować będzie 95 kamer, w pierwszej kolejności w gminie Centrum.

Prezydent Warszawy podjął stanowcze działania w celu uwolnienia warszawskich ulic od nielegalnego lub szpecącego miasto handlu i nieuczciwych usług. Doprowadziło to do likwidacji targowisk w centrum miasta, w miejscach do tego nie przeznaczonych (pl. Defilad, pl. Konstytucji).

Paweł Piskorski zainicjował i skoordynował działania na rzecz likwidacji tzw. mafii taksówkowej. Dzięki temu lotnisko "Okęcie" obsługują teraz trzy wyłonione z przetargu i świadczące uczciwe usługi korporacje taksówkowe, klienci Dworca Centralnego mogą już dziś korzystać z usług MPT.

I wreszcie trzeci obszar intensywnej pracy prezydenta Piskorskiego wiąże się z urzeczywistnieniem tzw. Nowej Polityki Przestrzennej.

Określa ona strefy funkcjonalne w mieście, określa maksymalną wysokość i gęstość zabudowy w różnych rejonach miasta oraz wprowadza zasadę zrównoważonego rozwoju Warszawy z zachowaniem dotychczasowego charakteru jej historycznej zabudowy.

Dodatkowym wyrazem Nowej Polityki Przestrzennej są organizowane przez prezydenta warsztaty projektowe "Warszawa naszych marzeń" poświęcone miejscom szczególnie ważnym w naszym mieście – takim, którym należy poświęcić jeszcze bardziej szczegółowe studia i dyskusje.

Zgodnie z zasadami proponowanymi w Nowej Polityce Przestrzennej Rada m.st. Warszawy przyjęła w ubiegłym roku uchwałę w sprawie budowy podziemnych parkingów. Będą one zlokalizowane w takich miejscach jak: pl. Trzech Krzyży, pl. Bankowy, pl. Teatralny, ul. Emilii Plater, ul. Marszałkowska przy Ogrodzie Saskim, pl. Konstytucji, pl. Piłsudskiego.

Paweł Piskorski – jako prezydent miasta i poseł na Sejm – bardzo mocno angażował się w sprawę zreformowania ustroju stolicy. Prezydent jest zwolennikiem prostego ustroju, w ramach którego miasto stanowi jedną gminę na prawach powiatu z dzielnicami jako jednostkami pomocniczymi.

Paweł Piskorski urodził się 25 lutego 1968 roku w Warszawie. Ukończył liceum im. Joachima Lelewela i studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując w 1993 roku dyplom magisterski. Aktywną działalność na scenie politycznej rozpoczął jeszcze w okresie studiów.

 
Wersja do druku | Wyślij znajomym | Dodaj do ulubionych | Skocz na górę
Ludzie Fundacji | Wydawca | Informacje prasowe | Ochrona prywatności | Reklama | |
© 2002 Fundacja Promocji m. st. Warszawy Hosted by jHosting.pl - Java Hosting